‘Hoewel zovelen in Vlaanderen de kerk achter zich hebben gelaten, heeft de kerk hen niet verlaten’, zegt Anya Topolski. Katholicisme in Vlaanderen is even cultureel als religieus. En dat wordt duidelijk als het gaat over “white privilege”.

Een goed boek staat niet in je kast. Het nestelt zich tussen je longen en hart. En iedere keer dat je tijdens het lezen ademhaalt, piept het een beetje. Goede literatuur beneemt je de adem om je daarna met licht en lucht te vullen. 

In haar maandelijkse column probeert Anya Topolski aan de hand van drie politieke gebeurtenissen te zien hoe het onderscheid tussen fysiek en non-fysiek geweld telkens politieke onrechtvaardigheden verhult en leidt tot een ontkenning van het belang van machtsongelijkheid en historisch leed.

‘Van de pot gerukt. Gesjochten. Kierewiet. Krankjorum.’ MO*columnist Geert Van Istendael maakt zich druk over de kletterende (media-)ruzies over “culturele toe-eigening” of “Cultural appropriation”. ‘Culturele toe-eigening? Hoe meer, hoe liever!’, vindt Geert.

Tijdens de hete zomermaanden beschouwt MO* columniste de vijftig tinten van het Marokkaanse gekoloniseerde lichaam. Over henna en haar, huid, kleur en krul, Aya fileert schoonheidsidealen en danst doorheen eeuwen van zelfhaat, slavernij en extensions. 

Doorheen de bril van de bioloog krijgt menig typisch menselijk fenomeen toch weer een beestig tintje. Gedragsecoloog Hans Van Dyck ziet u al luidkeels op en neer veren op de zomerfestivals en ontwaart veel meer dan een hand vol biologie in al dat georkestreerd groepsvertoon. Hierin schuilt boeiende materie voor diverse kunstopleidingen.

De Brusselse Citroënsite wordt een cultuurtempel en moet “een ontmoetingsplaats voor alle Brusselaars” worden. Er worden miljoenen geïnvesteerd en er zijn zelfs afspraken met het Centre Pompidou in Parijs. Maar of dit een succesvol project wordt, zonder daar organisaties, burgerinitiatieven en bewoners bij te betrekken, is nog maar de v ...

Iedereen is op zoek naar veiligheid, comfort. Daar is geen enkel probleem mee, maar soms moet je ook uit die comfortzone durven komen. Om iets nieuws te leren kennen. Om bij te leren. ‘Soms is wat je weet niet per se juist. Er is niet altijd één waarheid’, zegt Bieke Purnelle.

Bie Vancraeynest kan er niet aan doen. Haar hiphophart  klopt nog steeds. En zo belandt ze regelmatig met opzet of per ongeluk, op optredens, graffiti-jams, dans-en slambattles waar ze, ver van het politieke gekrakeel in de Wetstraat (en de sociale media), vaststelt dat  mensen met een erg verschillende achtergrond elkaar gemakkelijk vind ...

Een veelgehoorde repliek in 2016 was ‘we schaffen onszelf af!’. Ferdi De Ville fileert deze uitspraak en wijst op drie problemen ervan.

MO*columniste Bieke Purnelle schrijft een brief aan de Sint en vraagt hem met aandrang kinderen niet langer aan te manen “braaf te zijn”.

Tobias Leenaert wil geen pleidooi houden voor ongebreideld gebruik van geestesverruimende middelen, maar vraagt zich wel af waarom het kind met het badwater wordt weggegooid. Voor hem is het duidelijk: Het taboe rond drugs moet verder worden afgebroken. En de ongenuanceerde en halfbakken meningen ook.