Lies Gallez leerde als leerkracht aan anderstalige nieuwkomers de achttienjarige Malinese vluchteling Omar kennen. Voor zijn uitzetting naar Duitsland door de Dublinprocedure, zat de weesjongen twee maanden vast in het gesloten centrum 127Bis. Lies zocht hem daar op. 

Meer dan drie jaar moest een jonge Afghaanse vluchteling het stellen zonder een woord van nieuws over zijn familie die in zijn geboorteland was achtergebleven. Tot hij een antwoord kreeg op de brief die hij zo lang geleden naar zijn ouders had gestuurd.

Negen jaar was de jongen, toen Wereldblogger Denise hem leerde kennen. Op zijn achtste met zijn familie uit Afghanistan gevlucht en onderweg kwijt geraakt. Als alles goed gaat, zal hij zijn vader, moeder, broers en zusje terugzien tegen dat hij twaalf is, na vier jaar van gemis, onzekerheid en radeloosheid. 

In talloze debatten, dus ook in die over de dekolonisatie van de samenleving, hanteren we vaak het postmodernistische dialectische denkkader, terwijl het dekolonisatiedebat misschien meer gebaat is bij een ander perspectief. Emmanuel Iyamu benadert de discussie nu vanuit de Afrikaanse filosofie.

Aangezien diversiteit de basis vormt voor onze samenleving, wordt het best bekeken als een werkwoord, pleit Emmanuel Iyamu. Een werkwoord dat leidt tot een logischere beleidslogica en een goed sociaal beleid dat de ontwikkeling van de samenleving van onderuit volgt. 

Vandaag betekent echte neutraliteit het omarmen van alle verschillende symbolen in onze cultureel diverse maatschappij. Daarom moeten we af van de gedachte dat enkel witheid synoniem is voor neutraliteit, vindt Emmanuel Iyamu.  

De Vlaamse cultuur kan een hefboom voor integratie zijn, maar daarvoor zal het haar etnische invulling moeten loslaten, vindt Emmanuel Imayu.

​Op weg van kantoor naar huis zonet luister ik naar de radio en spits mijn oren wanneer men een burgemeester aan het woord laat over de acties tegen “transmigranten” in zijn gemeente.

Het aanpakken van islamofobie begint bij de politiek, maar het is de burger die zijn verantwoordelijkheid zal moeten nemen. Of hoe er achter iedere Doornaert een Francken staat.

‘Hoe langer ik als voogd actief ben met de begeleiding van Niet Begeleide Minderjarige Vluchtelingen, hoe meer ik versteld sta van het ongelofelijke hindernissenparcours voor die jongeren.’

Een ode aan de vrouw. Een ode aan u, mijn moeder, mijn echtgenote, mijn zuster, zowel familiaal als in geloof. Een ode aan uw bestaan, aan uw verleden en aan uw toekomst.

Hoe meer ik als voogd actief ben met de begeleiding van Niet Begeleide Minderjarige Vluchtelingen, hoe meer ik versteld sta van het ongelofelijke hindernissenparcours voor die jongeren. Periodes van kleine overwinningen worden afgewisseld met momenten van enorme tegenslagen, onmogelijke hindernissen en onmetelijk verdriet.