‘Hoezo, Honduras verandert?’ Verbijstering staat in haar ogen te lezen. Wanhoop en ongeloof. Ze toont me de constructie van enkele planken en een golfplaat. Tegen elkaar gezet, gestapeld op aangestampte aarde. Het is kerstavond, ze bezoekt haar familie. ‘Dit is het huis van mijn zus.’

‘Ze gaan elkaar afmaken,’ roept iemand. Ik spring naar de overkant, kijk door het hek. ‘Shit, hier gaan doden vallen,’ is het eerste wat ik denk. Ik kijk naar de anderen voor hulp. De militairen blijven rustig zitten. Twee anderen sluiten het hek en versperren de ingang.

De boottocht van Rio Dulce naar Livingston aan de Caraïbische kust voert me weg van Guatemala. Terwijl ik naar het veranderende landschap kijk – de bergen vervlakken en de temperaturen stijgen – denk ik terug aan de voorbije weken. Vooral het gesprek in Guatemala City met een voormalige journalist spookt door mijn hoofd.

Reizen in landen getekend door armoede gaat voor mij altijd gepaard met gewetensconflicten veroorzaakt door de confronterende ongelijkheid. Het is en blijft raar om te weten dat je louter omdat je elders geboren bent meer kansen hebt. Iets waarover we ons moeten blijven verontwaardigd voelen.

Op 5 december werden er zo'n 200 scholen bezet door leerlingen en hun leerkrachten als protest tegen de hervorming in het onderwijs. In totaal zullen door deze hervorming 300.000 studenten naar een andere school op zoek moeten gaan.

De afgelopen maand woonde ik bij de Chaupes, aan het prachtige bergmeer Azul, bij Daniel Chaupe, de oudste zoon van Máxima Acuña, en Maribel, zijn verloofde. In het midden van het Conga-strijdtoneel leer ik de gedrevenheid van de familie kennen; in hun strijd tegen het mega-mijnproject Conga, in de verdediging van de bergmeren, van de watervoorraad ...

Je bent een opvallende verschijning met licht gekleurd haar in Esmeraldas. Je lacht ermee, wanneer iemand je toeroept: 'Gringa, wil je met me uitgaan?'. Je roept: 'Ik heet niet Gringa, ik heet Marie!' alsof je op je tenen getrapt bent, of je bent de werkers een stapje voor en fluit hen zelf vrolijk toe. Cuenca is een heel ander verhaal...

Zes maanden integratie in een favela in Fortaleza.

San Marcos is een vredig dorpje in de Guatemalteekse bergen dat constant in beweging is. Al heb ik het dan niet over de aardbeving die in 2012 net niet het hele dorp van de kaart veegde. Al symboliseert dat wel de gedrevenheid en hoop van de inwoners. Dat wat afgebroken is, samen terug opbouwen, met kleine stapjes en veel hoop.  

De gezondheidszorg in Guatemala maakt een crisis door. Dit is één van de gevolgen van een corrupte regering. Ik verwonder me over het verschil tussen iets weten en iets ervaren, of hoe sterk dingen veranderen wanneer ze een naam krijgen.

‘Palestina, San Francisco, Luisiana, Malvinas: hier vind je de hele wereld!’ Wie naar het Noorden van Ayacucho trekt komt niet in de hoogvlaktes terecht maar wel in de zwoele jungle, in de vallei van de rivieren Apurímac, Ene en Mantaro waar de dorpjes genoemd werden naar hun beroemdere grote broers elders in de wereld. De dichte b ...

San Cristobal de las Casas lijkt een bron van revolutie. Talloze kritische opschriften zijn verspreid op de muren van de oude koloniale stad. Geen wonder: de gemoedellijke sfeer vormt een ideale voedingsbodem voor alternatieve denkwijzes.