Wie mij al langer leest, weet dat ik het niet bepaald heb voor witte instituties. Ik geloof namelijk dat instellingen die nog wit zijn in omgevingen waar meer dan 20% mensen met een migratieachtergrond woont, inherent problematisch zijn. Niet per se omdat ze kwaadwillig zijn, maar omdat passief “diversiteit omarmen” niet genoeg is.

Elke week is er wel ergens een ziedende witte man te horen of te lezen die zich luidop beklaagt over het feit dat hij iets niet meer mag zeggen. Wat ze echt bedoelen, volgens Bieke Purnelle, is dat ze het vervelend vinden om weerwerk te krijgen.

Ongeveer twee jaar geleden verscheen Sabrine Ingabire haar eerste stuk op MO*. Dit stuk heeft ze sindsdien niet meer herlezen. Omdat ze weleens ineenkrimpt van de dingen die ze vroeger zei, schreef of dacht.

Samira Atillah merkt de laatste tijd steeds meer haat op bij de commentaren onder online nieuwsartikels en vindt dat een verontrustende tendens. ‘We zijn nu jaren na de terreuraanslagen in ons land, we zouden ons niet laten verdelen en niet haten, maar de waarheid is dat we de strijd tegen de haat en polarisatie aan het verliezen zijn.’ ...

In een ideale wereld, zouden we allemaal dansend op een veld onze culturen met elkaar “exchangen”. Maar dit is de ideale wereld niet – we’re all human, but racism is real nonetheless. De wereld is niet “colourblind”.

Maak ik een structureel probleem groter door er van ‘weg te lopen’? Ben ik laf om niet mee te strijden tegen de haat, agressie, fake news, polarisering?, vroeg Warda el-Kaddouri zich aanvankelijk af. 'Ik blijf strijden. Alleen is Twitter niet meer mijn arena.'

Sabrine Ingabire werd vanochtend wakker met het overweldigend besef dat ze dankbaar was. Dankbaar voor haar lieve vrienden, voor haar boeiende werk, voor haar eigen veilige appartement. Tegelijkertijd besefte ze dat zo'n gevoel van dankbaarheid ook een privilege is. Ze schreef er deze column over.

‘Er is geen draagvlak bij de bevolking voor dit pact’, aldus de dappere N-VA bewindvoerders bij hun aftocht richting uitgang. De agressieve beeldcampagne van de grootste regeringspartij deed de deur van de laatste twijfel resoluut dicht. Het onthutsende zat hem wellicht in het wegvallen van de laatste restjes fatsoen, als kruimels ...

Het is van essentieel belang dat we antisemitisme of de Shoah niet zien als uniek, zegt Anya Topolski in haar maandelijkse column. En wel omdat dit ons verblindt voor een meer systematisch patroon van racisme en genocide, én omdat dit betekent dat we niet proberen om tot de oorzaak van het probleem te komen.

Of je het nu omarmt of niet. Vlaanderen is divers. Ninove is divers. Antwerpen is divers. Stemmen op N-VA, stemmen op Vlaams Belang is een nutteloze tegendraadse reactie op iets dat gevestigd is. Vlaanderen, België, Europa zullen niet minder divers worden omdat extreemrechts opkomt.

Nee, beste MO*-lezer, dit wordt niet de zoveelste klaagzang over het extreem-rechtse clubje dat de afgelopen weken niet uit de media weg te slaan was. Veeleer gaat het over de hypocrisie, die, naar aanleiding van de Pano-reportage, weer eens welig tierde, vooral in politieke kringen.

Rachida Lamrabet heeft een nieuwe roman uit. Dat kan, zo vindt Michael De Cock, niet genoeg aandacht krijgen. Ook al zal al die aandacht verbleken bij de hysterische reacties en aandacht die haar deel waren na het Deburkanisation-project dat ze twee jaar terug op vraag van KVS schreef.