Na Malta zijn we het meest dicht geplamuurde en vol gepropte land van Europa. Malta, moet je weten, is een rots in de zee. Wij zijn een betonnen vlakte aan de zee. In haar nieuwjaarsbrief doet Tine Hens een oproep om meer aandacht te besteden aan het creëren van open ruimte.

Wat als niet fakenews, maar commercialisering en de toegenomen afhankelijkheid van ondoorzichtige techbedrijven de kern van het probleem van de journalistiek is?

Ja, we kunnen aan onze kinderen zeggen dat er hoop is. Maar dan moeten we het toch eens gaan hebben over vliegen. Er bestaat geen universeel recht op zoveel vliegen als je zelf wilt tegen een zo laag mogelijke prijs. Misschien zou er wel een recht op hoop mogen zijn…

De herfst legt zich langzaam neer. Het mooie seizoen, met de verdwijnende kleuren, de zoekende wind en de soms felle zon. Hopelijk blijven ze, de seizoenen.

Klimaatverandering is geen ver-van-mijn-bedshow en armoede ook niet. Beide zaken hebben lokaal en internationaal een concrete impact op uw en mijn leven. MO* columniste Ikrame Kastit roept beleid, experten en actiegroepen op armoede en klimaatverandering op kleine en grote schaal aan te pakken.

Hoe we hardnekkig niet willen weten wat voor de hand ligt, het blijft merkwaardig. Weten dat je binnen de planetaire grenzen kunt blijven leven, het zou nochtans een geweldige stap vooruit zijn, niet een stap terug.

‘Er zit betonrot in het migratiebeleid. Een migratiepolitiek die louter politiek is, die niet kijkt naar de oorzaken van de vluchtelingenstromen, heeft niets met de realiteit te maken’, schrijft columniste Tine Hens. En ze waarschuwt meteen voor de grote stromen vluchtelingen die nog op gang zullen komen onder invloed van de klimaatvera ...

Volgens columniste Tine Hens mag de Vlaamse minister van Omgeving, Natuur en Landbouw er stante pede mee stoppen te doen alsof ze haar politieke portefeuilles kwijt is. Want klimaatverandering laat niet op zich wachten.

De wereld is fundamenteel veranderd, we hebben er nu ook een nieuwe naam voor. We leven in het geologisch tijdperk van het antropoceen, zegt Jan Mertens. Maar hij vraagt zich af of onze instellingen en systemen daar wel klaar voor zijn. Zijn we klaar voor een maatschappelijk antwoord?

Als er, lang na ons, in het diepe van de tijd, ooit eens een gedenksteen voor de mensheid komt, kan die best refereren aan het gen van de waanzin. Dat is het fameuze gen dat ons onderscheidt van de neanderthaler. Het gen dat ons de ene keer een tikkeltje geniaal maakt en de andere keer weerbarstig blind voor verandering, schrijft col ...

De olijfbomen van Warda El-Kaddouri’s grootvader in de Riffijnse bergen kreunen onder de zinderende hitte en de abnormale droogte. De bodem is stoffig, de bladeren zijn dor en de olijven pijnlijk afwezig. Hier en daar ligt er een klein, hard, droog bolletje op de grond. De diagnose is duidelijk. Geen olijfolie dit jaar.

We konden het in de krant lezen: jongeren zullen voor het eerst armer zijn dan hun ouders. Dat onze kinderen het beter zullen hebben dan wij is een meer dan normaal verlangen. Maar misschien moeten we wel nadenken over welk "beter" we nastreven.