Bieke Purnelle is niet gelukkig met de dumpingprijzen die grootwarenhuizen hanteren voor producten als boontjes, mango’s en andere groenten en fruit. Want, zo stelt ze, wanneer ons eten en onze kleren bijna gratis zijn, dan betalen anderen én ons milieu een hoge prijs.

Nozizwe Dube vraagt zich af waarom mensen discussies over het duistere verleden van onze kolonialistische voorvaderen omzeilen. Hoe kan Jan, Laura of Bert vandaag verantwoordelijk zijn voor de daden van Leopold II? Wàt we met deze geschiedenis doen, daarentegen, dat hebben we wel in handen.

De ‘verliezers van de globalisering’ worden straks misschien ‘Time Person of the Year’. Maar er zijn er die hen graag in de hoek van ‘deplorables’ of terechte losers willen plaatsen en het debat zo in de kiem proberen te smoren. Dat mogen we niet laten gebeuren. We moeten nu echt werk maken van een eerlijkere glo ...

Ze zijn niet tastbaar, maar wie goed kijkt, ziet ze overal. De onzichtbare muren die onze steden en gemeenten doorkruisen. Het zijn de muren van de sociaaleconomische segregatie. Ze vallen samen met kanalen, straten, grenzen van wijken, schrijft Tine Hens. We zijn een samenleving van muren geworden.

We konden het in de krant lezen: jongeren zullen voor het eerst armer zijn dan hun ouders. Dat onze kinderen het beter zullen hebben dan wij is een meer dan normaal verlangen. Maar misschien moeten we wel nadenken over welk "beter" we nastreven.

Het zijn moeilijke tijden voor iemand die land en buurland doorkruist met openbaar vervoer. Toch blijft Bleri Lleshi solidair met de stakers. De jongeren waarmee hij spreekt zijn tegen, maar vinden de sociale rechten wel vanzelfsprekend.

Columnist Bleri Lleshi protesteert tegen gelatenheid en het ongeloof in verandering. ‘We kunnen iets, veel zelfs, veranderen. We moeten alleen onze stem laten horen, in beweging komen, de huidige status quo in vraag stellen, en alternatieven mogelijk maken.’