Lees later

Robert Mabala, CNONGD/Espace Cotonou

Geen vooruitgang in Afrika zonder een sterke staat en een stevig georganiseerd middenveld. Maar wat weten we eigenlijk over de civiele organisaties in Afrika? MO* sprak de voorbije dagen met acht leiders van het Afrikaanse middenveld over de uitdagingen waar hun land mee te maken heeft, hoe zij de toekomst zien en welke rol Europa daarin kan spelen.

Jeroen De Sadeleer . 13 oktober 2011

Wat is de belangrijkste uitdaging voor Congo?

Robert Mabala (CNONGD/Espace Cotonou): Alle problemen zijn prioritair, maar ik wil twee zaken speciaal benadrukken. Het eerste probleem situeert zich op het economische vlak. Als gevolg van slecht bestuur boeken we er te weinig vooruitgang. We zouden veel meer kunnen halen uit de Congolese grondstoffen. Daarnaast is er nog de veiligheidskwestie die de verdere ontwikkeling van het land belemmert. Toch is er wel een evolutie zichtbaar. Kinshasa is grondig vernieuwd en de wegen zijn er drastisch verbeterd. Maar gaan die wegen onze magen voeden of het schoolgeld van onze kinderen betalen?

Wat zal de toekomst brengen voor Congo?

Alles zal afhangen van de capaciteiten van de Congolezen om het land te besturen. Onze liefde voor Congo is enorm en we beschikken over een gigantisch potentieel. Nu hebben we nood aan leiders met de juiste visie. De verkiezingen van 2006 toonden aan dat de wil zeker aanwezig is, nu moeten we verder gaan op de ingeslagen weg. Een echte democratie in alle betekenissen van het woord is er nog niet, maar Congo kan zich zeker uit alle miserie en ellende heisen.

Welke rol kan Europa spelen?

Europa moet ons begeleiden tijdens het democratiseringsproces. Door mee de verkiezingen te controleren kunnen ze het volk geruststellen en garanderen dat alles volgens het boekje gebeurt, in alle objectiviteit. De grootste vrees van de bevolking is immers fraude. Voorts moet Europa, zeker in het licht van het Sino-Congolese partnerschap, haar strategie ten aanzien van Congo herzien. Gedurende een hele tijd heeft Europa niet veel anders gedaan dan zaken weggenomen uit ons land. Vandaag wensen we een relatie op gelijke voet.

Met het label ‘ACS’ (Afrika, het Caraïbisch gebied en de Stille Oceaan) duidt de Europese Unie een diverse groep landen aan die een gemeenschappelijk verleden hebben als Europese kolonie. Vanaf het tijdperk van hun onafhankelijkheid tot vandaag sloot eerst de EEG en later de EU een aantal verdragen met deze groep, die de basislijnen vormen van de Europese ontwikkelingshulp aan deze landen. Ze verlenen de betrokken landen een aantal voordelen die partnerlanden in Zuid-Amerika of Azië niet hebben. Die akkoorden kwamen onder druk door de afspraken binnen de Wereldhandelsorganisatie die dergelijke discriminatie niet toestaan.

Het meest recente akkoord is dat van Cotonou. Dat verschilt van de voorgaande Lomé-akkoorden door de nadruk die gelegd wordt op het belang van het maatschappelijk middenveld voor de ontwikkeling van een land. Meer specifiek richt men zich op organisaties met politieke en maatschappelijke doelen die niet tot de overheid of de privé-sector behoren, zoals vrouwenrechtenorganisaties, milieuverenigingen, boerenbewegingen of ook vakbonden. Het verdrag van Cotonou werd getekend in 2000 en loopt nog tot 2020. Ondertussen zijn we al over de helft van deze termijn en is er nog geen nieuw samenwerkingsverdrag in de maak. Om daarover overleg te plegen, inviteerden de grote Europese Noord-Zuidbewegingen zoals 11.11.11 hun partners uit Afrika.

MO* maakte van de gelegenheid gebruik om bij middenveldleiders van verschillende Afrikaanse landen te polsen naar hun menig over de uitdagingen waar hun land mee te maken heeft, hoe zij de toekomst zien en welke rol Europa daarin kan spelen.

Media

Afrika

Congo (DRC)

Nood aan meer MO*? Schrijf je in op onze nieuwsbrieven