Ze groeide op in een mediageniek maar mislukt vredesproject in Israël en ruilde een baan bij de de Verenigde Naties in voor stand-upcomedy, in het Arabisch én andere talen. Want net in een land waar alles onder hoogspanning staat, hebben mensen ontlading nodig, ziet cabaretière Noam Shuster-Eliassi.

Avi Mograbi is een gevierd cineast. Maar zijn wereld in Israël wordt almaar kleiner, vertelt hij. Daar kunnen zijn documentaires die de harde kritiek, de controverse en ethische dilemma’s vieren, niet tegenop. Een gesprek over exclusieve democratische principes, oorlogsmisdaden en landverraad.

Wat hebben melk, voetbal en politiek gemeen? Surrealisme, zegt Sheida Soleimani. Met sarcasme reconstrueert de Iraans-Amerikaanse kunstenares de mondiale politiek en ensceneert ze het even absurde als reële karakter ervan. ‘De trauma’s van mijn ouders waren mijn verhaaltjes voor het slapengaan.’

MO* sprak met twee Irakezen in België, die elkaar vonden in de kalligrafie, de ene als meester-kalligraaf, de andere als zijn leerling. Een gesprek over censuur, de kracht van beelden en de hoop van de Iraakse protesten. 

Vijf vrouwen staan op een keerpunt in hun leven, en elk op hun eigen manier zoeken ze hun weg. De Palestijns-Belgische schrijfster Nisma Alakouk vertelt hun verhaal in Brusselse vrouwen. Een gesprek over vrouwelijkheid, seksisme en de Arabische wereld.

‘Geslaagd of mislukt, gesaboteerd of gerecupereerd, de Arabische Lente heeft iets losgemaakt, ook op literair vlak’, dat zegt schrijfster Iman Humaydan die samen met de Syrische Rosa Yassin Hassan het boek ‘Vrouwelijke Arabische stemmen’ in Brussel kwam voorstellen.

Belal Khaled is een 28-jarige graffiti- en kalligrafieartiest uit de Gazastrook. Hij was te gast in Gent om er een grote muurschildering te maken in de oude haven. Daarmee vestigt hij de aandacht op de moeilijke situatie in Gaza. ‘Wij strijden met onze kunst, niet met wapens.’ 

Als kind in Saoedi-Arabië leerde Mona Haydar dat muziek haraam was. Toch voelde ze, zelfs op die jonge leeftijd, dat muziek haar roeping zou zijn. Vorig jaar bracht ze haar album Barbarican uit.

Irak, het land dat de Iraakse-Amerikaanse schrijver Sinan Antoon na de Golfoorlog in 1991 verliet, laat hem niet los. Antoon werd geboren in de dictatuur en volgde de destructie ervan. Een nieuw Iraaks verhaal bleef uit. Net daarom blijven Iraakse verhalen en personages zich in Antoons hoofd nestelen en malen. 

Ali Rizvi schreef “De atheïstische moslim”, een persoonlijk relaas en een intellectuele verantwoording van zijn verwerping van islam. Gie Goris sprak met hem, en stelt in andere media vast dat elk interview een gesprek is, waardoor de stem van de geïnterviewde  auteur telkens wat anders klinkt.

Terwijl Trump de oorlogstaal tegenover Syrië en Rusland opvoert, opent straks in Brussel Tourab: Syrian Art Space. Hoezo, kunst in oorlogstijden?

Iraanse vrouwen zijn zeer op hun schoonheid gesteld. De verplichting om hun vrouwelijk schoon te verbergen onder allesbedekkende kledij botst dan ook met de behoefte om zich te tonen. Met haar kunstwerken klaagt activiste Homa Arkani deze contradictie in de Iraanse samenleving aan.