Afghaanse intellectuelen, en zeker de hoogopgeleide vrouwen, zien geen andere keuze meer dan vluchten. Een bericht uit de Los Angeles Times van eind augustus zegt het allemaal: ‘De ene werkte als journalist voor een internationaal persagentschap, de andere voor een ontwikkelings-ngo en een derde was kunstenaar. Geen van de drie wilde weg uit Afghan ...

Meer dan veertig jaar oorlog en geweld dreven miljoenen Afghanen op de vlucht. Duizenden van hen kwamen in België terecht. Die bijzondere groep nieuwkomers bleef lang zonder gezicht. MO*journalist Gie Goris zocht hen in Antwerpen op om te luisteren naar hun verhalen, nachtmerries en dromen.

De zoektocht van de Taliban naar internationale legitimiteit zal waarschijnlijk ook het belangrijkste overlegorgaan van de Verenigde Naties aandoen. Wordt Afghanistan opnieuw een pariastaat zoals in de jaren ’90, of zijn de kaarten anders geschud?

Tien dagen geleden reden de Taliban triomferend de Afghaanse hoofdstad Kaboel binnen. Gie Goris peilde naar de actuele toestand ter plekke, maar onderzoekt ook wat de gevolgen zijn voor de NAVO en voor het Europees migratiebeleid.

Staatssecretaris Sammy Mahdi zet zichzelf in een spreidstand. Enerzijds roept hij op voor gedwongen terugkeer naar Afghanistan, ongeacht de zeer precaire veiligheidssituatie. Anderzijds is van gedwongen terugkeer vanuit België in de praktijk nauwelijks sprake. 

Afghanistan is een van de minst vreedzame landen ter wereld, en toch duwen Europa, Turkije en de omliggende landen mensen op de vlucht graag terug. De Europese Commissie maakt zich zelfs op om een onduidelijk akkoord met Afghanistan te vernieuwen, over de terugname van afgewezen Afghaanse asielaanvragers.

Ook MO* blijft coronagewijs in zijn kot, maar richt de blik wel op de rest van de wereld. Hoe reageren regeringen in andere regio’s en continenten op de coronacrisis, terwijl Europa steeds drastischer maatregelen neemt? De MO*redactie belde en mailde naar experts en collega’s overal ter wereld en zet op een rijtje hoe het daar staat.

Er is een akkoord tussen de VS en de Taliban over het vertrek van buitenlandse troepen uit Afghanistan en het voorkomen van internationaal terrorisme van op Afghaans grondgebied. De Afghaanse regering is niet betrokken, de voorwaarden zijn afgezwakt en de onduidelijkheid in de aanloop naar presidentsverkiezingen van eind september is groot.

De voorbije weken waren er enkele opvallend zware aanslagen in Kaboel, en dan komen de tientallen andere veiligheidsincidenten niet eens in het internationale nieuws. Het is opvallend dat de geweldcampagnes samenvallen met blijkbaar veelbelovende onderhandelingen tussen VS en Taliban.

Mexico maakt sinds november 2018 een ongekende immigratiegolf mee. Volgens officiële schattingen is die het gevolg van de grootste uittocht in de recente geschiedenis.

De VS en de Taliban praten vandaag, 25 februari, opnieuw in Doha, Qatar. Intussen leeft meer dan de helft van de Afghanen in oorlogsgebied en overleeft meer dan een derde van de bevolking op minder dan een maaltijd per dag. De wereld kijkt toe en de Europese Commissie halveert haar hulpbudget voor Afghanistan.

Een aanslag die twintig levens kost, is wereldnieuws, ook als hij in Afghanistan of Pakistan plaatsvindt. Een volksbeweging tégen aanslagen in die twee landen duurt nu al maanden, zonder veel ophef in de internationale media. En dat is onterecht.