Op donderdag 28 december begonnen in de Iraanse stad Mashhad protesten die al een week aanhouden en die zich als een lopend vuurtje over heel het land verspreiden. Tegen alle verwachtingen in is het niet de progressieve intellectuele elite, maar de meer conservatieve arbeidersklasse die deze beweging leidt. 

Ons Iran-verhaal zit er al een tijdje op. In juni namen we in Teheran het vliegtuig richting Saigon en kwamen met ons volledige bezit aan - drie koffers, twee trekrugzakken en twee gewone rugzakken - in de hectische en vochtige metropool van ons nieuw thuisland. Het circus arriveerde voor een volgende vertoning.

De grensovergang van Armenië naar Iran mislukte, ik mocht het land niet binnen omdat mijn visum niet in orde was. Door het oponthoud aan de grens kregen we er een avontuur met vier Koreanen in de hoofdrol bovenop.

Ik had niet de meest conventionele introductie met mijn schoonvader. Ik ging bij hem inwonen alhoewel ik de man ervoor nog nooit had ontmoet. Door de gemeenschappelijke taal die we echter praten, marcheert de vriendschap uitstekend.

Het nichtje van mijn vriendin en haar vriend hebben in mei een ernstig auto-ongeval gehad. In zeven haasten haalden we die van een lokale verpleegpost op in een afgelegen dorpje om hen naar een echt hospitaal in Isfahan te brengen. Met eigen ogen zag ik hoe een spoedafdeling van een ziekenhuis in een Iraanse grootstad werkte.&nb ...

Aangezien er in Iran geen clubs, discotheken of cafés zijn waar je uit de bol kunt gaan, feesten Iraniërs vooral thuis, weg van de controle van het regime. Zulke feestjes zijn leuk en verschillen niet zo veel van een homeparty in Europa. Ik maakte er in Teheran eentje mee.

Iran heeft verscheidene systemen om te kunnen leven van je geld zonder dat geld op te doen. In deze tekst leg ik enkele van die systemen uit. Of: hoe we in Iran rondkomen met een door de bank uitgekeerd basisinkomen.

Mijn trouw en bekering waren aparte gebeurtenissen, met de nodige dosis humor en een vleugje surrealisme. Maar voor ons was het vooral een ongebruikelijk afscheidsfeest voor onze afreis naar Teheran.

De verwelkoming in Iran was fenomenaal, de eerste vier dagen mochten we niets betalen, op het gênante af. Ik moest dreigen dat, indien men ons op nog iets zou trakteren, men mijn land, mijn cultuur en mijn ganse familie zou beledigen. Pas dan mocht ik een watertje betalen.

Tijdens terreuralarm vier regelde ik in hartje Anderlecht mijn administratieve bekering tot de islam en mijn islamitische trouw. Dat ging alleszins makkelijker dan het verkrijgen van mijn Iraans visum.

Ik ga in Iran blijkbaar aan de slag als tapijtenverkoper. Mijn schoonfamilie heeft dat ondertussen al geregeld. Ik ken niets van Perzische tapijten, maar ben een pientere leerling. Het kan snel gaan in de carrière van een mens.

Om in orde te zijn met Iraanse gebruiken, trouw ik best met mijn vriendin. En word ik ook moslim. Dat lukt allemaal, in één administratieve handeling. Simpel.