MO*columnist Jan Mertens is verbaasd dat de Vlaamse overheid solidariteit als een straf lijkt te beschouwen. De redenering is blijkbaar dat wie sterk is dat enkel aan het eigen harde werken te danken heeft, en dat wie “zwak” is dat alleen aan zichzelf te wijten heeft.

‘Waarom horen of lezen we jou dáár niet over?’ Een goede vraag, vindt nieuwbakken MO*columniste Naima Charkaoui. Is elke verontwaardiging bij voorbaat selectief? Er zijn soms voldoende redenen om kiezen voor een veelzeggend zwijgen.

Onze oude, wrede, stompzinnige obsessie met 0,1 millimeter opperhuid moet nu maar eens ophouden, vindt Geert Van Istendael. ‘Dat grote groepen woedend de straat opgaan, is ondubbelzinnig een goede zaak.’

Walter Zinzen ergert zich aan het gebrek aan medeleven in de coronacrisis. Achter de kille cijfers schuilen immers pijnlijke verhalen. Hebben onze beleidsmakers en experts daar al oog voor gehad? En ook in het racismedebat stoort Zinzen zich aan de hardvochtigheid in onze samenleving.

Je hoeft geen filoloog te zijn om de parallellen te zien tussen de notities over taal- en woordgebruik die de Poolse Joodse filoloog Victor Klemperer tussen 1933 en 1945 maakte en het taalgebruik van bepaalde politici tijdens de laatste verkiezingen in België en Nederland.

‘Frantz Fanon heeft gelijk: een samenleving is racistisch of niet. De samenleving waar wij in leven, is racistisch. Alleen zij die geblindeerd zijn door hun privilege, kunnen dat ontkennen. Stilte en ontkenning zijn de belangrijkste collaborateurs van racisme.’

Ongeveer twee jaar geleden verscheen Sabrine Ingabire haar eerste stuk op MO*. Dit stuk heeft ze sindsdien niet meer herlezen. Omdat ze weleens ineenkrimpt van de dingen die ze vroeger zei, schreef of dacht.

Het is van essentieel belang dat we antisemitisme of de Shoah niet zien als uniek, zegt Anya Topolski in haar maandelijkse column. En wel omdat dit ons verblindt voor een meer systematisch patroon van racisme en genocide, én omdat dit betekent dat we niet proberen om tot de oorzaak van het probleem te komen.

Als mensenrechtenactivist is het moeilijk een balans te vinden tussen het aankaarten van onrecht en voor jezelf zorgen, zegt MO*columniste Sabrine Ingabire. Maar eigenlijk wil ze helemaal geen activiste zijn. ‘Ik wil mijn Facebook-app weer verwijderen, en ik wil over liefde, en het leven, en de dood, en geluk, en depressie schrijven. ...

Media en politiek moeten stoppen met de stereotiepe, racistische en goedkope framing van de islam en moslims als terroristen, schrijft Bleri Lleshi in zijn column. Het is tijd dat we een gesprek hebben over het probleem van wit extremisme.

Een derde van de vluchtelingen die de afgelopen drie jaar Europa binnen is gekomen, zijn kinderen. Maar ondanks de toename van het aantal kinderen op de vlucht is er bij onze politici tot op dit moment geen bewustzijn om hiervoor een gepast beleid op poten te zetten.

MO*columniste Bie Vancraeynest vraagt zich af wat we eigenlijk bereiken met het per se in stand willen houden van woorden die voor een deel van de bevolking als kwetsend of denigrerend worden beschouwd.