De Internationale Arbeidsconferentie zit er op. Gemakkelijk ging het niet, maar al bij al zijn we in alle commissies geland met een bevredigend resultaat. Chris Serroyen, Stijn Sintubin en Bart Vannetelbosch maken de eindbalans op.

Tegen de achtergrond van een politieke context die mij en vele anderen steeds vaker de moed in de schoenen doet zinken, is het een verademing om te kunnen bouwen aan een eigen cirkel die rustig ronder wordt. Burkina Faso en ikzelf gaan – weer eens – cruciale maanden tegemoet. 

Drie jaar na de dood van Hugo Chávez staan de zaken er slechter voor dan ooit in Venezuela. Het land met de grootste natuurlijke voorraad aan ruwe olie ter wereld gaat gebukt onder een inflatie van 700%, een fiscaal deficit van 17% en schrijnende tekorten aan medicijnen en basisvoedsel. De hardhandige manier waarop de regering protes ...

Als wij het hebben over Palestina, spreken ze op de Internationale Arbeidsconferentie over “de bezette Arabische gebieden”. Die krijgen hier elk jaar een bijzondere plaats en dat is ook dit jaar niet anders. Er is een nieuw rapport met in het verlengde daarvan een speciale zitting. We stellen opnieuw vast dat het niet goed gaat, al ...

Op de Internationale Arbeidsconferentie hebben we al 72 uur intense besprekingen achter de rug voor de herziening van IAO-aanbeveling 71 over de overgang van oorlog naar vrede. Dit gebeurt aan een tempo van amper vijf amendementen per uur. Met nog 300 amendementen te gaan, duurt dit nog acht dagen. Een klein probleem: we hebben er nog maar drie. Wa ...

“We praten maar de hele tijd over het minimumloon, terwijl zoveel anderen met de volle pot gaan lopen. Wanneer krijgen werknemers een eerlijk deel van de koek?”. Martua Raja Siregar, vakbondsman uit Indonesië, is aan het woord op de Internationale Arbeidsconferentie in Genève.

Een eerste politieke protestgolf rolt over het land. Een vingeroefening voor wat de komende maanden zal volgen.

Brazilië, beleeft een periode van “politique à la politicienne”. De politieke krachten staan loodrecht tegenover elkaar met als inzet het presidentschap. Politiek is dan ook nog steeds een breekpunt voor de immer positieve en zingende Brazilianen.

Volgende week is het precies zes maanden geleden dat Mauricio Macri het Roze Huis, de presidentiële ambtswoning in Buenos Aires, introk. Twaalf jaar lang zorgvuldig gekoesterde frustraties uiten zich nu in een extreem polariserend beleid, en de grimmigheid van de verkiezingsperiode is omgeslagen in bitterheid en cynisme bij vele Argentijnen. Wat is ...

Roch Marc Christian Kabore. Die klinkende naam reciteert zelfs onze jongste tegenwoordig vlotjes, en daar voegt ze dan grinnikend aan toe: c'est notre président. Nochtans blinken Roch en zijn regering vooral uit in afwezigheid. Na honderd dagen zijn er weinig tot helemaal geen memorabele stappen gezet. 

Keiko Fujimori is de grote winnaar van de eerste stemronde in Peru. Ze behaalde nog geen absolute meerderheid en zal het verder moeten opnemen tegen Pedro Pablo Kuczynski. Kan hij het Fujimorisme een halt toe roepen?

Brazilië heeft het momenteel zwaar. Een eindeloze reeks corruptieschandalen, conjuncturele schommelingen en de recente uitbraak van het zikavirus teisteren het land. Het is echter te vroeg om Brazilië af te schrijven. Dit zijn slechts de groeistuipen van een natie die tot geopolitieke wasdom komt.