Overheden maken nu grote schulden, maar hoe voorkomen we dat die leiden tot hetzelfde besparingsbeleid als na de financiële crisis van 2008? Econoom Paul De Grauwe kijkt vooruit naar de periode na de coronacrisis. 'Er is in de Europese Unie momenteel geen bereidheid om echte solidariteit te betonen met zwaar getroffen landen, vooral met Italië.' ...

De rijke landen hebben in deze coronatijd geen echt geldprobleem, toch niet op korte termijn. De beleggers willen wat graag in hun munt beleggen, en als de nood te hoog wordt, gaan de geldpersen aan het werk. De meeste ontwikkelingslanden daarentegen zitten meteen in ademnood. Zij kunnen niet genieten van de magie van het geld. 

De coronacrisis kost ons véél geld als maatschappij. Wie gaat de gemaakte schulden betalen? Zullen banken en grote bedrijven langs de kassa passeren en zal de gewone burger moeten betalen, of gaat het dit keer anders? Het zijn de vragen waar leiders zich het hoofd over beginnen te breken. De komende weken en maanden worden beslissend voor onze toek ...

Een reddingsplan voor de EU na de coronacrisis kan ook een klimaatplan zijn, zegt de voormalige klimaatchef van de Europese Unie, Jos Delbeke. De crisis laat toe om een koolstoftaks in te voeren en een historisch akkoord te sluiten met de luchtvaartsector. ‘De twee uitdagingen, corona en klimaat, zijn in grote mate combineerbaar.'

De coronapandemie treft alle landen ter wereld, en dus moeten alle regeringen tonen wat ze waard zijn in deze confrontatie met een ongeziene gezondheidscrisis. Voor elke regering dezelfde opdracht: een vergelijkend examen, als het ware. En dat toont verrassende resultaten die de toekomst mee zullen bepalen.

De coronacrisis is niet alleen een gezondheidscrisis. Het is ook een geopolitieke arena die machtsverhoudingen kan hertekenen. De virusdreiging vindt de grenzen opnieuw uit, terwijl ze net de nood aan internationale samenwerking onderlijnt. Of die er komt en hoe ze er uitziet, zal de uitkomst van de crisis en de wereld bepalen.

Het is moeilijk om vandaag een ander thema uit de kast te halen dan het virus dat niet coronavirus heet, schrijft Bert Gabriëls in zijn column. Wat we in ieder geval geleerd hebben, is dat de wereld in ieder geval niet ons dorp is geworden. In één en hetzelfde dorp hadden we nooit zoveel keer na mekaar dezelfde fouten gemaakt.

De namen Giulio Regeni en Patrick George Zaki zeggen je waarschijnlijk weinig. De eerste, een student, werd in 2016 verminkt en vermoord teruggevonden. De laatste, een activist, zit al een jaar vast in een Egyptische cel. De Egyptische student Ahmed Samir wacht hetzelfde lot.

De Belgische fotografe Layla Aerts ziet hoe migranten aan de Grieks-Turkse grens de speelbal worden van Turkije en de Europese Unie. ‘De Turkse politie brengt hen naar de grens met de belofte dat ze Europa binnen mogen, maar ze komen terecht in een bufferzone tussen Griekenland en Turkije.’

Hij bedacht de EU-Turkijedeal, maar nu is Gerald Knaus onthutst: Europa voert een antimigratiebeleid waar zelfs Donald Trump zich niet aan zou wagen, vindt hij. Voor Knaus is het vijf óver twaalf. Hij pleit voor directe bezinning en een nieuw akkoord met Turkije.

De voorbije dagen waren er op de Griekse eilanden Chios en Lesbos gewelddadige confrontaties tussen de inwoners en de Griekse oproerpolitie. Die inwoners willen niet dat er nog nieuwe vluchtelingenkampen gebouwd worden. Intussen liet Turkije opnieuw migranten de grens met Griekenland (en dus de Europese Unie) oversteken. 

Biodiversiteit en klimaat zijn niet te verzoenen met een handelsakkoord waar de meest milieu- en klimaatonvriendelijke landbouw de standaard dreigt te worden, schrijft Frans Geys, activist bij de beweging van TTIP- en CETA-vrije gemeenten. Volgens hem plooit de huidige EU-commissie onder leiding van Ursula von der Leyen voor de eisen van ...