Ze mepten er niet naast, de Spaanse politieagenten. Ze sloegen niet alleen balsturige Catalanen beurs, ze sloegen het uitermate en terecht eerbiedwaardige beeld van de Spaanse democratie finaal aan diggelen. MO*columnist Geert Van Istendael staat stil bij de gebeurtenissen in Catalonië.

Soms kunnen oude toespraken heel boeiend zijn. Vooral als ze uitgesproken werden door mensen die we van haar noch pluim kennen. Walter Zinzen is er zo één op het spoor gekomen.

In haar maandelijkse column probeert Anya Topolski aan de hand van drie politieke gebeurtenissen te zien hoe het onderscheid tussen fysiek en non-fysiek geweld telkens politieke onrechtvaardigheden verhult en leidt tot een ontkenning van het belang van machtsongelijkheid en historisch leed.

Dat Geert Van Istendael Duitsland en haar bevolking in het hart draagt is niet onbekend. Ook hij volgde met spanning de verkiezingen in het grootste land van Europa.

Het is niet zo eenvoudig om haatmannen niet te haten. Misschien is dat besef al een goed begin.

Stop mensen in een machtspositie en ze veranderen, zegt Bie Vancraeynest in haar maandelijkse column. Misschien moeten mensen met macht, zoals politici, af en toe eens in een andere rol stappen. Aan de kassa van een supermarkt bv. Die voeten in de realiteit zouden dan misschien ook wat meer fond geven aan het politieke en maatschappe ...

Voor zijn column van deze maand, leende Geert van Istendael zonder blozen de titel van de befaamde schrijver Gabriel Garcia Marquez. De inhoud van Marquez verhaal heeft geen bal te maken met socialisme, het thema van deze column, maar wel hiermee: met open ogen in je verderf lopen.

‘Wie ben ik? Waarom ben ik wel of niet zoals anderen? Wat kan ik doen om mijn eigenheid te behouden? Het zijn altijd al belangrijke vragen geweest, maar in tijden dat overheden en woedende menigten mijn dubbele of meervoudige identiteit willen criminaliseren, zijn het levensbelangrijke vragen geworden.’ Actrice Sachli Gholamalizad zet e ...

Het zijn niet alleen vogelaars die praten over de toestand van  haviken en duiven. Ook de haantjes van de politiek blijken heel wat gemeen te hebben met beestige strategieën. In theorie althans, zo betoogt professor gedragsecologie Hans Van Dyck.

Tijdens het zoeken naar inspiratie voor een column, voelde Anya Topolski een zekere apathie opkomen. ‘Wat heeft het voor zin, deze wereld gaat naar de knoppen’, dacht ze bij ieder onderwerp. Maar tegelijkertijd besefte ze dat je aan apathie niet mag toegeven, ‘want dat is exact hoe onrechtvaardigheid wint’.

‘Je bent al een paar dagen aan het broeden over een Belangrijk Onderwerp voor je Onmisbare Bijdrage aan MO*’, schrijft Geert Van Istendael. ‘Eindelijk, in het holst van de nacht schiet je overeind op je peluwtje, want het Grote Onderwerp dat alle andere onderwerpjes in de schaduw stelt, is voor je geestesoog verschenen.’

In 2018 en 2019 wordt hier opnieuw gevochten om onze stem. Maar veel mensen hebben hun geloof in de politiek verloren. Ze geloven niet meer dat er iets verandert, laat staan verbetert. Dat wil echter niet zeggen dat we met zijn allen apathisch moeten worden, zegt MO*columniste Bieke Purnelle. Want er is maar één ding erger dan een beroerd beleid: e ...