Wie zal er naar Mars gaan? Wie zal daar de zuurstof kunnen betalen? Zij die op aarde ecologisch het gulzigst waren, schrijft MO*columnist Jan Mertens. Als we het recht om te ademen eerlijk willen verdelen over iedereen, hebben we meer behoefte aan een aards heroïsme dan aan cynische Marsfantasieën.

Het is lente en de velden zijn oranje. Doodgespoten met Roundup, schrijft Tine Hens. Boeren bij wie het water aan de lippen staat, kunnen ook moeilijk anders. Het is namelijk een deel van het landbouwbeleid: wie spuit wordt beloond.

Corona heeft ons, West-Europeanen, verlost van 'onze laatste restjes voos superioriteitsdenken', schrijft MO*columnist Geert Van Istendael. Maar niet van onze obsessie met totale controle. 'Ons soort samenlevingen is verslaafd aan controle. Alleen: de boel raakt niet onder controle.'

Begijn Le Bleu begrijpt niet waarom de landbouwlobby een bom legde onder de Europese Green Deal. Zeker nu duurzaamheid zo belangrijk is geworden. De wetenschap is er nochtans al lang uit: intensieve landbouw loopt steeds meer tegen zijn eigen grenzen aan.

MO*columnist Jan Mertens is verbaasd dat de Vlaamse overheid solidariteit als een straf lijkt te beschouwen. De redenering is blijkbaar dat wie sterk is dat enkel aan het eigen harde werken te danken heeft, en dat wie “zwak” is dat alleen aan zichzelf te wijten heeft.

De klimaatverandering en de biodiversiteit die daardoor verloren gaat, zijn een harde noot om te kraken. Tijd om onze opvattingen over de menselijke superioriteit te herzien, vindt MO*columnist Begijn Le Bleu.

We willen vooral niet terug naar vroeger, stelt Jan Mertens. 'Het wordt zo vanzelfsprekend gebruikt als een soort voorhamer om moeilijke discussies te stoppen. Nochtans kan blind voorthollen ons misschien wel op een pijnlijke manier terugsturen naar een verleden dat we niet willen.'

Verhalen zijn manieren om naar de wereld te kijken en om andere werelden te verbeelden. Ze bewegen, ook in tijden van klimaatcrisis.

Het is ingewikkeld als je je zoeken naar zinvolheid moet uitdrukken in de dingen die je niet doet. En dat terwijl zin in zorg net heel positief kan zijn.

Anya Topolski heeft de voorbije weken en maanden met veel belangstelling de wekelijkse #YouthforClimate-protesten gevolgd. Wat haar opviel: het plezier waarmee de jongeren protesteren. En de vaststelling dat politiek en media niet goed weten hoe om te gaan met dat plezier.

Wat doe je als je van woorden houdt en je moet proberen het stortvloeddebat over het klimaat te overleven?

Enkele duizenden jongeren spijbelden donderdag om de politici in Brussel met aandrang te vragen een deftig klimaatbeleid te voeren. Ze maakten MO*columniste Bieke Purnelle onredelijk blij, met hun zelfverzekerde gejoel en hun jeugdige vastberadenheid.