Bieke Purnelle maakt zich zorgen over het nieuwe schooljaar. ‘Gek toch, hoe we ons terecht druk maken over de gevaren van een virus op school voor onze kinderen, maar nauwelijks over de gevaren van hun weg naar en van diezelfde school.’

Bie Vancraeynest praat overal en met iedereen over COVID-19. Toch is ze bang dat we gaan vergeten hoe het was tijdens deze begindagen van de crisis. We moeten allemaal offers brengen in "oorlogstijd", maar de ouden, de zotten, de armen het eerst. Is iemand daar nota van aan het nemen? Nu C alles zo scherpstelt?

Bij de ouders van Pia mag het geloof in de mensheid dan al gegroeid zijn, Bieke Purnelles geloof in die mensheid toont zich heel wat minder flexibel. Dat we in staat zijn een medicijn te ontwikkelen tegen een zeldzame ziekte, maar dat levensreddende prikje niet beschikbaar kunnen stellen aan wie het nodig heeft voor een prijs die normale mense ...

Samira Atillah bracht vele zomers door in en rond de Middellandse Zee. Toen die zee nog een plek van rust was. Maar die tijd is nu voorbij. 

Dat kapitein Carola Rackete een celstraf van drie tot tien jaar riskeerde, vindt Landry Mawungu absurd. Mensen bijstaan die hulp nodig hebben zou net een evidentie moeten zijn. Maar toch dreigen we de waarden waaraan we het meest waarde hechten overboord te gooien.

Eind maart zou het Verenigd Koninkrijk de deur van de Europese Unie definitief achter zich dicht moeten trekken. Het is een zelf-gekozen verarmingsoperatie, zegt Matthias Somers, het resultaat van een adembenemende combinatie van dwarse koppigheid en ijdele stompzinnigheid, partijpolitieke intriges en persoonlijk gestuntel, die het l ...

De tijd dat sp.a nog écht het debat kon bepalen, ligt al enige tijd achter ons. Inzake migratie kan je mensen vertrouwen geven en angst bezweren of je kan die ook aanwakkeren. Volgens Michael De Cock koos sp.a voor dat laatste. 

Een politieke crisis is goed voor de kijkcijfers, en voor columnisten, weet Michael De Cock. Leuk om te volgen op televisie, maar je kan er niet in leven. Want het echte leven met échte mensen, dat raast intussen gewoon door. 

Uw aandacht graag voor een dun boekje. De toon is vriendelijk, het verhaal genadeloos. Hoffelijk deelt de auteur, Kishore Mahbubani, oorvijgen uit en geloof me vrij, ze zinderen nog lang na.

Ligt er nog iemand wakker van de sociale zekerheid? De hangmat in OCMW-luilekkerland bijvoorbeeld?

Het gaat niet goed met de armoedebestrijding, zegt Ikrame Kastit. Dakloosheid bij kinderen en jongeren is, een jaar na het schrijnende verhaal van de 18-jarige Jordy in Gent, nog steeds een probleem. Dat zoiets mogelijk is in een van de rijkste regio’s ter wereld, is onaanvaardbaar. Ze roept op om – in plaats van massaal deel te nemen aan warm ...

Het is kwetsend dat je ervan wordt beschuldigd ‘afgunstig’ te zijn terwijl je vooral meer rechtvaardigheid wilt. Meer rechtvaardigheid is minder ongelijkheid. Maar wie over ongelijkheid praat, moet ook nadenken over genoeg.