Tegen de achtergrond van een politieke context die mij en vele anderen steeds vaker de moed in de schoenen doet zinken, is het een verademing om te kunnen bouwen aan een eigen cirkel die rustig ronder wordt. Burkina Faso en ikzelf gaan – weer eens – cruciale maanden tegemoet. 

Een eerste politieke protestgolf rolt over het land. Een vingeroefening voor wat de komende maanden zal volgen.

Roch Marc Christian Kabore. Die klinkende naam reciteert zelfs onze jongste tegenwoordig vlotjes, en daar voegt ze dan grinnikend aan toe: c'est notre président. Nochtans blinken Roch en zijn regering vooral uit in afwezigheid. Na honderd dagen zijn er weinig tot helemaal geen memorabele stappen gezet. 

Veel politieke waas en dus een maatschappij vol vragen, een thermometer die weer vrolijk met de veertig graden flirt, stroomonderbrekingen van soms wel tien uur. En de Burkinabè die met veel onverzettelijkheid en humor voortploeteren. Dat is de beknopte versie van het antwoord op de vraag hoe het eigenlijk nog gaat met Burkina Faso.

Eén van de dingen die mij het meeste intrigeert in de cartografie zijn grenzen. Dit omdat een grens in tegenstelling tot een rivier, straten of huizen, geen fysiek object is. Een grens is onzichtbaar, en is in feite gewoon een creatie van de mens.

Hoog bezoek gisteren! President Jacob Zuma in Kaapstad voor de State of the Nation Address of kortweg SONA, de traditionele opening van het parlementaire jaar. En dat liet de (ontevreden) bevolking niet zomaar passeren. Kaapstad kwam (opnieuw) op straat, want voor wie het nog niet wist: Zuma must fall!

Henry Kissinger, de Amerikaanse topdiplomaat en historicus, schreef in 2014 het boek World Order, waarin hij de geschiedenis van politieke orde over de continentale grenzen heen traceert. In het boek behandelt hij talloze historische gebeurtenissen en processen, en trekt hij portretten op van wereldleiders op zijn gekende eigenwijze manier. Dit art ...

Ik heb zondag in de file gestaan. Niet onmiddellijk wereldschokkend zult u zeggen, en u heeft gelijk. Wereldschokkend was het niet, maar toch een beetje bangelijk. Het was geen gewone file. We zaten vast in een soort spontane optocht van jonge, feestende, geëxalteerde mensen die blij waren omdat Congo net de CHAF gewonnen had.

De harmattan schraapt door de Sahel. Op sommige dagen zien we in Ouagadougou nauwelijks een hand voor de ogen, zoveel stof hangt er in de lucht. 's Avonds zitten onze longen dicht en prikken onze ogen. Het is de ideale metafoor voor de veiligheids- en politieke situatie in het land: troebel, vervelend en bij tijden verontrustend. 

Soms haalt de werkelijkheid ons in. Ik zou weer eens schrijven, straks, als mijn ouders goed en wel weer thuis waren na vijf weken Burkina Faso. Ik zou schrijven. Over de verwondering, de verontwaardiging en de gemengde gevoelens van de reis die we samen maakten naar Ghana. Over het sprookje van mijn huwelijk met Armel, vandaag één week geleden, en ...

De Nobelprijs voor de Vrede is toegekend aan het Tunesische verzoeningskwartet. Dit terwijl gisteren nog een parlementariër een poging tot moord heeft overleefd en het land pas de noodtoestand heeft opgeheven die werd ingevoerd na de aanslag in juni. Ik kan niet anders dan denken aan de dag waarop ik als fotografe m'n schrijnende fot ...

Enige reserve bij het vroege victorie kraaien was duidelijk terecht vorige week. Ouagadougou had recht op een adempauze op de dag van het Offerfeest. Daarna ging het snel weer de verkeerde kant op in Burkina Faso.