Meer dan drie miljoen Afghanen dreigen geconfronteerd te worden met acute droogte. Dat komt omdat er afgelopen winter te weinig sneeuw is gevallen en omdat de infrastructuur gebrekkig is. De crisis komt bovenop het oplaaiend geweld in Afghanistan en de sociaal-economische gevolgen van de pandemie.

Gewone mensen bestaan niet. Dat bedacht Gie Goris zich keer op keer na de tientallen gesprekken die hij de voorbije maanden had met “gewone Afghanen” in Antwerpen. ‘De Afghaanse gemeenschap in Antwerpen bestaat niet’, wist ook een van hen.

In twintig landen dreigt in de komende maanden honger, waarschuwen de VN-Voedsel- en Landbouworganisatie (FAO) en het Wereldvoedselprogramma (WFP). De instellingen pleiten voor snelle hulp om het tij te keren.

Meer dan veertig jaar oorlog in Afghanistan jaagt een groeiend aantal Afghanen op de vlucht. Ook in België neemt hun aantal toe, en in Antwerpen vormen ze intussen de vijfde nationaliteitsgroep. MO* zocht hen op in de koekenstad. Wie zijn ze? Wat drijft hen? Waarvan dromen ze?

We spreken over vluchtelingenstromen en een asielcrisis, over verre oorlogen en over geschiedenis als een abstract gebeuren. Wat over het hoofd gezien wordt, is dat elke vluchteling een mens is, met een complex verleden en een gecompliceerde toekomst. Hebben we romans nodig om empathie te voelen?

Afghanistan is een van de minst vreedzame landen ter wereld, en toch duwen Europa, Turkije en de omliggende landen mensen op de vlucht graag terug. De Europese Commissie maakt zich zelfs op om een onduidelijk akkoord met Afghanistan te vernieuwen, over de terugname van afgewezen Afghaanse asielaanvragers.

Op zaterdag 12 september gingen vredesgesprekken tussen de Afghaanse regering en de Taliban van start. Waarover moeten de onderhandelingen gaan? Wie zit er aan tafel? En kunnen Stanekzai en Stanekzai, de gelijknamige onderhandelaars aan verschillende kanten van de tafel, de doorbraak forceren?

Geen Olympische Spelen deze zomer en geen EK in het voetbal. Maar MO* zocht en voelde wel de sportieve geest in het verhaal van Khalida Popal. Zij richtte het vrouwenvoetbal in Afghanistan op en legde er tot twee keer toe zelf een bom onder door misbruik aan de grote klok te hangen.

In de kringloopwinkel waar Rino Feys werkt, heeft zijn Afghaanse medewerker Nesar een bloedneus. Het is sluitingsuur en Rino besluit hem naar huis te brengen. Onderweg vertelt Nesar over de problemen in zijn vaderland. 

'Onze moslimgemeenschap moet ook bewust en alert reageren op onrechtvaardigheid, discriminatie en mensonterende behandeling van vluchtelingen in moslimlanden', stelt Mariyam Safi. Ze spreekt uit ervaring.

‘Als de media hun werk beter hadden gedaan, had de oorlog in Afghanistan korter kunnen duren.’ Een boude stelling, maar ze komt wel uit de mond van iemand die het kan weten: Bette Dam, Nederlands journaliste en Afghanistan-experte. Een gepassioneerd pleidooi voor minder vooringenomen journalistiek, op deze Internationale Dag van de Persvrijheid. ...

In ongeveer een op de vijf Afghaanse gezinnen heeft iemand een beperking, schat Human Rights Watch in. Heb je een beperking en ben je dan ook nog een vrouw, dan heb je in Afghanistan dubbele pech. Want er zijn wel wetten die gelijke rechten moeten garanderen, maar die worden niet voldoende toegepast.