Ons Iran-verhaal zit er al een tijdje op. In juni namen we in Teheran het vliegtuig richting Saigon en kwamen met ons volledige bezit aan - drie koffers, twee trekrugzakken en twee gewone rugzakken - in de hectische en vochtige metropool van ons nieuw thuisland. Het circus arriveerde voor een volgende vertoning.

Ik verhuisde van India naar Letland: het is een hele verandering, en niet alleen temperatuursgewijs. Alles wat naar socialisme ruikt, wordt in Letland met wrok en argwaan bekeken. Valt het neo-liberalisme nu hetzelfde te beurt? 

In Afghanistan gaan ‘kunstheren’ de strijd aan met de krijgsheren en de staat. Op de muren van de hoofdstad schilderen zij een antwoord op het geweld en de omkoperij, en brengen ze odes aan ‘de èchte Afghaanse helden: voetballers, straatvegers en vrouwelijke agenten’. In Kaboel is de kunstenaar even koning.

De IKEA-vestiging in Shanghai is er helemaal klaar mee: de Chinese bejaarden die onder het genot van gratis koffie het restaurant op stelten zetten. 

De aardbeving afgelopen woensdag in Myanmar eiste minstens drie dodelijke slachtoffers en richtte heel wat schade aan in de oude Boeddhistische hoofdstad Bagan. Daar werden bijna 200 pagodes beschadigd.  

In het noorden van India worden veehandelaars brutaal van hun bezittingen beroofd door gau rakshaks, beschermers van de Heilige Koe. Onder het voorwendsel dat de Heilige Koe niet mag worden gedood worden in de praktijk vooral moslims en kastelozen of dalits brutaal aangepakt.

Ik had niet de meest conventionele introductie met mijn schoonvader. Ik ging bij hem inwonen alhoewel ik de man ervoor nog nooit had ontmoet. Door de gemeenschappelijke taal die we echter praten, marcheert de vriendschap uitstekend.

Je bent in de Cambodjaanse hoofdstad Phnom Penh voor het werk, maar wat doe je in het weekend? Een bezoek brengen aan de Killing Fields, natuurlijk. Voor Jan Flamend werd het op een heel bijzondere manier een confronterend bezoek. ‘Kan je niet naar je eigen genocides gaan staan staren?’

Ergens tussen de preutsheid van Hello Kitty en het van lust druipende - neem mij! - vrouwenlichaam, bevindt zich het stereotype vrouwenbeeld in Zuidoost-Azië. De clichés kunnen niet groter zijn. Het is hoog tijd voor een Aziatische Ruby Rose. 

Aangezien er in Iran geen clubs, discotheken of cafés zijn waar je uit de bol kunt gaan, feesten Iraniërs vooral thuis, weg van de controle van het regime. Zulke feestjes zijn leuk en verschillen niet zo veel van een homeparty in Europa. Ik maakte er in Teheran eentje mee.

In kranten en tijdschriften, op radio en televisie is het nauw speuren om nog nieuws over Afghanistan te vinden. Om dat tekort te verhelpen, presenteert het MOOOV-filmfestival dit jaar "Afghanistan (in) Cinema", een bijzonder aanbod van documentaires en speelfilms over en vanuit het land van legende en dodelijk geweld.

Het is een vreemd gevoel, het leven in een ander land, zeker op een dag zoals deze. Je wil je ervaringen zo veel mogelijk delen met het thuisfront, maar je wil hen ook niet overladen met informatie.