Dertig jaar na Zwarte Zondag leest Bieke Purnelle het zoveelste opiniestuk dat haar vertelt dat ‘we naar die mensen moeten luisteren’. Ze vraagt zich af hoe ons dat vooruit helpt, luisteren naar mensen die niet in staat zijn te begrijpen waar de grenzen liggen van het democratisch meningsverschil.

‘Ik ben de laatste om te zeggen dat jongeren geduld moeten hebben’, schrijft Naima Charkaoui. ‘Maar eerder dan geduld hebben we volharding nodig. Daarom is het belangrijk dat er regelmatig een nieuwe generatie aan de startmeet komt. Hun vuur werkt aanstekelijk en houdt dat van anderen brandend.’

MO*columnist Geert van Istendael heeft een boodschap voor 'rechtgeaarde flamingant' Ben Weyts, Vlaams N-VA-minister voor onderwijs: 'Laat honderden kinderen door de Brusselse schoolpoorten stromen. Doe niet krenterig!'

Er wordt nogal eens laatdunkend gedaan over al die mensen die bij een prille lentezon samenstromen in parken en bossen. Maar waar moeten al die mensen dan naartoe?, vraagt columniste Bieke Purnelle zich af. De coronapandemie maakt pijnlijk duidelijk hoe weinig vrije, inclusieve en uitnodigende publieke ruimte we hebben.

Soms verlangt een mens naar wat stilte, in het voortdurend gekakel over wat mag en niet mag en over wie wel en wie niet, en hoe onrechtvaardig dat wel is. Soms kan het helpen om gewoon te kijken naar wat is, schrijft columnist Jan Mertens.

'Ik moet erop anticiperen dat mijn gedrag vatbaar is voor een verkeerde interpretatie', bedenkt MO*columniste Naima Charkaoui zich. 'Want een uitschuiver straalt af op alle mensen met een migratieachtergrond.' Of hoe elke dag een kwestie is van voorkomen dat je mogelijke vooroordelen bevestigt.

Naima Charkaoui maakt komaf met het idee dat je inzetten voor een goed doel gratis moet gebeuren. Meer nog: terugbetaling van kosten proactief aanbieden is voor haar een elementaire vorm van beleefdheid én toegankelijkheid.

Klagen is niet aan de orde als je alles hebt wat nodig is. En toch, deze tijd weegt een ton, ook voor MO*columniste Bieke Purnelle. ‘Missen legt bloot wat je blij maakt en inspireert, waar je energie uit put, waarvoor je opstaat, waarvan je deel uit wil maken. Mijn maandagblues waren niet meer dan gemis.'

Zwaaien met polarisering is een gemakkelijk wapen om een mening die je niet zint, weg te zetten als radicaal, extreem en gevaarlijk, ziet MO*columniste Naima Charkaoui. Intussen besteedt het polariseringsdiscours nauwelijks aandacht aan de reële dreiging die minderheidsgroepen ondervinden.

De terreur van keizerin Corona bepaalt als vanzelfsprekend het register in de verschillende jaaroverzichten die nu verschijnen. Ook bij Geert Van Istendael. Maar wat hem vooral verontrust, is de recente frontale aanval op de vrije meningsuiting in België. Van een liberale politicus nota bene.

De coronacrisis legt bloot welke Belgen meer of minder de leest zijn waarop het beleid is geschoeid, ziet MO*columniste Naima Charkaoui. ‘De Kerst vierende Belg is dat meer dan de Eid vierende. De belezen Belg met kredietkaart is dat meer dan de Belg die een aankoop uitstelt tot het niet anders kan.’

Vijfenzestigers worden nog steeds gedwongen er het bijltje bij neer te leggen. Zelfs al zijn het “krasse knarren” zoals Van Kooten en De Bie hen destijds noemde. Ook zij moeten er onverbiddelijk uit, schrijft Walter Zinzen.