MO*blogger Pablo Fernandez is vrijwilliger bij Vluchtelingenwerk Vlaanderen en ziet hoe het aantal mensen uit Oekraïne zonder Oekraïens paspoort de afgelopen weken toenam aan het Klein Kasteeltje in Brussel. Daarbij blijft één vraag hangen: waarom kan de opvang niet dezelfde zijn voor élke oorlogsvluchteling?

Het is niet voor iedereen even gemakkelijk om Oekraïne te ontvluchten. Mensen met een andere huidskleur worden onderweg uitgescholden, bestolen en fysiek aangevallen. Bovendien worden ze aan de grenzen anders behandeld dan witte vluchtelingen.

De oorlog in Oekraïne leidt tot tweespalt, schrijft journaliste Judit Neurink in een opiniestuk. Tussen “beschaafde” landen in oorlog en “onbeschaafde” landen. Beschaafde slachtoffers en zogenaamd minder beschaafde slachtoffers. En vooral: welkome hulpzoekenden en zij die we liever niet zien komen.

‘Ik juich de westerse solidariteit met de Oekraïners toe’, schrijft Réginald Moreels, humanitair chirurg en gewezen minister van Internationale Samenwerking. ‘Maar het leed van een Afrikaan, Aziaat, Arabier of Perziër blijkt minder aangrijpend dan wit leed. Waarom toch is solidariteit zo selectief?’

Voor de Poolse Krzysztof en Barbara was de vluchtelingencrisis lang ver van hun bed. Tot ze een hongerige familie tegenkwamen tijdens een wandeling in het grensgebied met Belarus. Inmiddels hielpen ze al 200 mensen aan eten en onderdak. ‘De grenswachten zeggen dat wij meewerken aan mensensmokkel.’

MO*columnist Walter Zinzen stelt vast dat ook groot nieuws soms ongemerkt voorbij gaat. Dat de ondernemers nu ook zogenaamde “illegalen” op hun werkvloer willen toelaten, is nochtans weinig minder dan spectaculair. ‘Het idee zal ongetwijfeld verdwijnen in de vergeetput van niet uitgevoerde goede voornemens.’

Honderden mensen die als Nederlander in Suriname geboren werden, leven in Nederland zonder geldige verblijfspapieren. Teruggaan naar Suriname is voor de meesten geen optie, dus dolen ze al decennia rond zonder werk, huis en toekomst. Experts en betrokkenen pleiten voor een generaal pardon.

Hoeveel talenten van kinderen worden de kop worden ingedrukt?, vraagt MO*hoofdredacteur Jago Kosolosky zich af. ‘Elk kind zit barstensvol talenten. Het bezit voldoende superkrachten om een leven mee door te komen. Die talenten moeten wel gevoed worden en kansen krijgen om te groeien.’

Selectieve blindheid, je vindt ze altijd bij dezelfde types, schrijft MO*columnist Walter Zinzen. ‘Niet alleen zijn ze voor grenzen als forten, niet alleen zijn ze fanatieke liefhebbers van kernenergie, ze zijn ook tegen het cordon sanitaire.’

Hij is wel eens voor verrader uitgemaakt: de van oorsprong Jamaicaanse Wayne Modest is directeur van vier Nederlandse musea met een koloniale erfenis én roofkunst in de collectie. Die moet wat hem betreft zo snel mogelijk terug. ‘Er is veel ongeduld.’

Na de kerstvakantie is het zover, de peuter van MO*columniste Kelia Kaniki Masengo wordt kleuter en zal naar school beginnen gaan. Een jaar geleden nam ze zich als moeder voor om die school eigenhandig antiracistisch te maken. Maar dat blijkt meer voeten in de aarde te hebben dan gedacht.

Vijftien jaar werkervaring heeft MO*blogger Staša Pavlović al. Toch duikt taal als potentieel probleem op bij sollicitaties. Ze beheerst het Nederlands nochtans goed genoeg om er boeken in te vertalen. Waarom peilen werkgevers toch eerst naar haar talenkennis, dan pas naar haar competenties?