Wie zijn de dag van vandaag de verworpenen der aarde, als het niet de mensen zijn die vluchten voor oorlog, geweld, terreur en onderdrukking of voor honger, armoede en ziekte, en die zich in uiterste nood aan onze grenzen melden?, vraagt Walter Zinzen zich af. Hij vraagt de voorzitter van de sp.a daarom met aandrang om de partij niet te proberen re ...

De Belgische politiek verkeert in een impasse. Het lijkt bijna onmogelijk om een regering te vormen. En daar mag je gerust de partijpolitiek voor met de vinger wijzen. Als blijkt dat de partijvoorzitters niet in staat zijn een regering te vormen, waarom leggen ze de vraag dan niet terug bij het parlement, vraag Bert Gabriels zich af. Het zal wel ee ...

Bieke Purnelle las met veel interesse de column over de ondergang van links die Ewald Engelen vorige week publiceerde op MO.be. Ze is het ook grotendeels eens met zijn stelling dat ‘linkse partijen zich overal als gedweëe dienstmaagden van het neoliberalisme gedragen’. ‘Maar ergens halverwege,’ schrijft ze, ‘maakt u een zwieper van een bocht en raa ...

Het is merkwaardig hoe in de klimaatdiscussie zogenaamde "realisten" de anderen ervan beschuldigen "gelovigen" te zijn, vindt Jan Mertens. Er zijn wel meer woorden die als een omkering van zichzelf worden gebruikt. En misschien is dat niet zonder betekenis.

'Een wonder is geschied': zo spreekt de bekende Britse historicus Timothy Garton Ash over de val van de Muur, dertig jaar geleden. Een wonder, omdat voor het eerst in 200 jaar een revolutie niet gewelddadig was. En dankzij die revolutie is Europa meer dan ooit verenigd en vrij. Walter Zinzen telt de zegeningen van onze bijna 75 jaar durende vrede. ...

De tv-reeks “Kinderen van het verzet” deed Geert Van Istendael terugdenken aan zijn overleden buurman meneer Tremmerie. Die hartelijke man bleek een echte verzetsheld te zijn, maar had daar nooit met geen enkel woord over gerept. Een ode aan zijn buurman en aan alle andere verzetshelden. ‘Wij zijn hun dat verschuldigd. Ik ben dat meneer T ...

Walter Zinzen is niet te spreken over de benoeming van Joachim Pohlmann tot kabinetschef cultuur bij Vlaams minister-president Jan Jambon. ‘Iedereen schijnt het normaal te vinden dat een kabinetschef politieke macht uitoefent. Wel, vrienden, het is niet normaal. Het is zelfs hoogst abnormaal.’ 

MO*columniste Lisette Ma Neza maakt zich zorgen over de aangekondigde besparingen in de cultuursector: ‘Beste Jan, waarom is het dat u wilt dat we stil zwijgen, nu we juist broodnodige; dekoloniserende, geëngageerde, kritische kunst over stigma’s en taboe maken? Nu we eindelijk durven. Als u echt zo veel geeft om de Vlaamse identiteit, he ...

De decimering van de subsidies voor cultuur  door Jan Jambon is een symbolische beslissing die als doel heeft om een onderdeel van de sector pijn te doen. Niet meer en niet minder. Wie nog zat te wachten op een signaal, op een druppel om écht in paniek te zijn, die heeft er bij deze een.

De schaamteloos bescheiden ambities van de kersverse Vlaamse regering inzake klimaat en armoedebestrijding staan bol van de cognitieve dissonantie, keurig verpakt als “realisme”, zegt Bieke Purnelle. Met een gebrek aan intelligentie heeft dit regeerakkoord weinig te maken, met het vakkundig bespelen van de menselijke psyche des te meer. 

De dag dat het regeerakkoord voorgesteld werd, voelde Warda El-Kaddouri helemaal geen woede, teleurstelling of verdriet meer. Enkel walging en schaamte. Een democratie hoort haar minderheden te beschermen, maar hier worden ze uitgespuwd als ze niet binnen de lijntjes van een fictieve Vlaamse norm kleuren.

De particratie viert dezer dagen hoogtij. Een select gezelschap van een enkele dame en drie heren heeft beslist hoe het Vlaams Gewest de volgende vijf jaar bestuurd zal worden. Partijcongressen hebben dat akkoord goedgekeurd zonder goed te weten wat erin staat. En nu is het de beurt aan het parlement, dat in de feiten niets te vertellen heeft.