Terwijl men in België van het terrasjesweer geniet bibbert Zuid-Afrika onder de winterse kou. Afhankelijk van hun ras- en klasachtergrond kiezen mensen verschillende strategieën om de koude maanden te overleven.

Tegen de tijd dat de stewardessen van Brussels Airlines een tiental dagen geleden de traditionele frisco's bovenhaalden, was mijn geest al weer in Ouagadougou. Even brachten het uitbundige groen en het vele water overal me nog in de war. Vanuit de lucht leek Burkina Faso plots een heel klein beetje Congo. Het langverwachte regenseizoen is tijdens m ...

Namibië is een droog en uitgestrekt land met een zeer kleine bevolking. Met slechts om en bij de twee miljoen inwoners, doet het landschap ongerept en verlaten aan. Na Mongolië heeft Namibië zelfs de kleinste bevolkingsdichtheid ter wereld. Toch is het land rijk aan enorm veel verschillende culturen en talen. Zo'n multitalige gemeenschap is echter ...

Louis was een paar weken oud en net besneden, toen ik in 1998 voor het eerst in Benin aankwam. Zijn moeder was de jongere zus van mijn 'gastmoeder' en woonde met haar gezin in dezelfde straat. Zijn ouders hadden al snel bedacht dat Louis later met mij zou trouwen.

Vorige week ontmoette ik Ghetto Grade en Ras Magere, de twee kernleden van Warriors from the East. We spendeerden de dag hoog in de wolken in hun afgezonderde studio. Het isolement helpt bij meditatie en inspiratie. We praatten over de band, de muziekindustrie, Rastafari, het vervlogen socialisme en meer.

Ombetja Yehinga, het laat niet alleen Belgen, maar ook veel Namibiërs in het ongewisse. De naam van de Ombetja Yehinga Organisation Trust, of kortweg OYO, betekent ‘rood lint’ in het Otjiherero, één van de vele talen in Namibië. Dat teken staat dan weer symbool voor solidariteit met mensen met hiv en aids.

Verspreid in de straten van België, op haar pleinen en in haar parken staat een stilzwijgend leger dat nooit aanvalt. Af en toe wordt het belaagd met verf, met zagen, met graffiti of met woorden. Maar wijken wil het vooralsnog niet.

Sociale spanningen in Zuid-Afrika lijken elke dag te groeien. Om eigen verstand te behouden moet men echter soms proberen doen alsof er niets aan de hand was. En, bijvoorbeeld, op vakantie gaan.

Op veertig kilometer van Rundu, in een afgelegen gebied waar mensen in hutten wonen, bevindt zich de overheidsschool Ncamagoro. Minga, mijn gastvrouw in Rundu, is er lerares en dankzij haar kreeg ik de kans de school te leren kennen. Een week lang gaf ik  les, observeerde ik de werking en praatte ik met leerlingen.

Meer dan tijdens eerdere bezoeken, probeerde ik er dit keer achter te komen hoe Beninezen denken over de toekomst van hun land. Ik had er onder andere een gesprek over met mijn gids Ignace Djossa. 'Over vijf jaar zet ik een humanitair project op in mijn gemeenschap.'

Wereldblogger en dichter Alexandre Popowycz neemt de lezer vanuit Kinshasa terug mee naar januari, wanneer rellen de stad dooreenschudden.

Drie jaar bijna. En toch ga ik er wellicht nooit aan wennen. Ze doen het elke dag weer. De tientallen kinderen die mij elke dag minstens twee keer voorbij zien hobbelen over de putten en bulten in onze straat, de mannen die luid van hun koffie slurpen in de kiosque, de vrouw achter de kassa van de boutique waar ik halt houd om yoghurt voor de kinde ...