We hebben eindelijk een regering, schrijft Geert Van Istendael. En stel je dat toch eens voor, die regering regeert! We waren bijna vergeten dat zoiets nog mogelijk was in ons onmogelijke landeke.

Soms ben je veel. Soms ben je afwezigheid. Soms besef je dat je een kwetsbaar kruispunt bent van verhalen en stromen. In urgente tijden is het soms goed om even te vertragen om dat te voelen, schrijft Jan Mertens in zijn column. En daar zijn ook de verhalen van onze voorouders.

Negen jaar geleden publiceerden we de eerste column van Bie Vancraeynest. Vandaag verschijnt haar laatste column voor MO*. Negen jaar lang een beschouwing per maand, daar kan een mens al eens op terugblikken.

Geert Van Istendael is kwaad. Terwijl het land leed, spartelden en wriemelden talloze politieke verkenners zich muurvast. Maar nu is er een jonge generatie die lijkt te slagen waar de oude garde faalde. ‘Ik, oude knar, wens de nieuwelingen in elk geval een spetterende regering. En liefst een beetje gauw. Het land heeft jullie nodig. Broodnodig.’ ...

De manier waarop de Slovaak Chovanec werd behandeld in de luchthaven van Charleroi is een aanfluiting van alles waar ons rechtssysteem voor staat. Zó’n aanfluiting dat het echt wel bijzaak is wiens kop we gaan laten rollen, schrijft Bert Gabriëls. ‘Als dat het niveau van onze rechtsstaat is, kunnen we net zo goed het Chinese systeem kopiëren.’ ...

Een gedegen reflectie over hoe we in deze coronatijden zorg kunnen dragen voor de mentale gezondheid van iedereen, zag columniste Bie Vancraeynest nog niet voorbijkomen. ‘Wat hebben jong en oud en alles daartussen nodig om deze periode heelhuids te doorspartelen? Krijgen we daarover eindelijk ook eens een commissievergadering?’

Wat er zich afspeelde aan de Belgische kust in volle hittegolf, is slechts een symptoom van een dieperliggend probleem, stelt Jan Mertens.  Maar we willen alleen maar naar die symptomen kijken. Wat er werkelijk achter schuilt willen we niet weten. ‘Maar we zullen moeten leren het strand dat ons nog rest rechtvaardig te verdelen.’

We hebben de rechten van onze rusthuisbewoners geschonden door hen bezoek te onthouden, vindt Bert Gabriëls. Als er genoeg personeel en middelen geweest waren, had dat niet moeten gebeuren. Maar daar steken rusthuisgroepen en investeringsvehikels een stokje voor.

'Dat we flexibeler moeten zijn. Dat we best onze zomervakantie uitstellen, want anders leggen we moeizaam opflakkerende economie stil.' Het geduld van Bieke Purnelle met zulke ongein is op. Zo op als het wc-papier in de lokale supermarkt midden in een lockdown. Zo op als het drinkwater binnenkort.

De voorbije weken was er soms te veel lawaai waar stilte beter was geweest. En omgekeerd. Misschien kunnen we leren om af en toe in stilte te kijken. Naar het water. Want het water kan ons iets leren, schrijft columnist Jan Mertens.

Terwijl we in ons kot blijven, werken we minder, zo blijkt. Mannen en vrouwen werken gemiddeld tien uur minder per week. Vrouwen met kinderen zien hun werktijd zelfs 13,21 uur dalen, zo las MO*columniste Bieke Purnelle uitgerekend aan de vooravond van de Dag van de Arbeid.

We geven in onze samenleving het monopolie op geweld aan de politie, maar dan moet er ook absolute nultolerantie gelden voor misbruik van dat monopolie, schrijft Bie Vancraeynest. Het mag niet afhangen van of je een “goeie” of een “slechte” tegenkomt. We zijn gezagsgetrouw, maar dat mag niet betekenen dat we niet meer kritisch kijken naar de instel ...