Om “de strijd” in eigen land vol te houden tankte MO*columniste Bie Vancraeynest vorige week enkele dagen bij in Beiroet.  Er hebben zich de voorbije maanden ongelooflijke dingen afgespeeld in de straten van de Libanese hoofdstad. Wat haar opviel: mentale gezondheidszorg is een echt issue geworden.

De tv-reeks “Kinderen van het verzet” deed Geert Van Istendael terugdenken aan zijn overleden buurman meneer Tremmerie. Die hartelijke man bleek een echte verzetsheld te zijn, maar had daar nooit met geen enkel woord over gerept. Een ode aan zijn buurman en aan alle andere verzetshelden. ‘Wij zijn hun dat verschuldigd. Ik ben dat meneer T ...

Walter Zinzen is niet te spreken over de benoeming van Joachim Pohlmann tot kabinetschef cultuur bij Vlaams minister-president Jan Jambon. ‘Iedereen schijnt het normaal te vinden dat een kabinetschef politieke macht uitoefent. Wel, vrienden, het is niet normaal. Het is zelfs hoogst abnormaal.’ 

MO*columniste Lisette Ma Neza maakt zich zorgen over de aangekondigde besparingen in de cultuursector: ‘Beste Jan, waarom is het dat u wilt dat we stil zwijgen, nu we juist broodnodige; dekoloniserende, geëngageerde, kritische kunst over stigma’s en taboe maken? Nu we eindelijk durven. Als u echt zo veel geeft om de Vlaamse identiteit, he ...

De decimering van de subsidies voor cultuur  door Jan Jambon is een symbolische beslissing die als doel heeft om een onderdeel van de sector pijn te doen. Niet meer en niet minder. Wie nog zat te wachten op een signaal, op een druppel om écht in paniek te zijn, die heeft er bij deze een.

De schaamteloos bescheiden ambities van de kersverse Vlaamse regering inzake klimaat en armoedebestrijding staan bol van de cognitieve dissonantie, keurig verpakt als “realisme”, zegt Bieke Purnelle. Met een gebrek aan intelligentie heeft dit regeerakkoord weinig te maken, met het vakkundig bespelen van de menselijke psyche des te meer. 

De dag dat het regeerakkoord voorgesteld werd, voelde Warda El-Kaddouri helemaal geen woede, teleurstelling of verdriet meer. Enkel walging en schaamte. Een democratie hoort haar minderheden te beschermen, maar hier worden ze uitgespuwd als ze niet binnen de lijntjes van een fictieve Vlaamse norm kleuren.

De particratie viert dezer dagen hoogtij. Een select gezelschap van een enkele dame en drie heren heeft beslist hoe het Vlaams Gewest de volgende vijf jaar bestuurd zal worden. Partijcongressen hebben dat akkoord goedgekeurd zonder goed te weten wat erin staat. En nu is het de beurt aan het parlement, dat in de feiten niets te vertellen heeft.

Vlaanderen is niet langer het Vlaanderen waarin Geert Van Istendael is opgegroeid. Eén zin uit de onderhandelingsnota van de Vlaamse regeringsvorming doet hem dat definitief besluiten. Organisaties gebaseerd op herkomst of levensbeschouwing zouden niet langer ondersteund worden. En net dat raakt aan de Vlaamse ziel. 

Ching Lin Pang volgt ook het aanhoudende massale protest in Hongkong en in deze column zoomt ze in op de rol van Carrie Lam, de vrouwelijke leider van de regio. Wie is zij eigenlijk en waarom slaagt zij er tot nu toe niet in om een ernstige dialoog aan te gaan met de demonstranten? 

Dit is een canon- en vlagvrij stuk. Sta mij toe om in een wijde boog rond de verhitte discussie van het moment te lopen. Ik wil niet meezwieren in een dans die de mijne niet is. Als ik iets wil reclaimen dan is het publieke ruimte, de straat, politieke besluitvorming maar niet de lading van een vlag.

Ik wilde het niet per se, maar mijn plichtsgevoel dwong me tot het lezen van de beruchte startnota. Een mens moet toch een beetje op haar hoede blijven deze dagen.