Mag een dichter het niet over politiek hebben? vraagt Tine Hens zich af. De aanleiding is een open brief van de nieuwe Antwerpse stadsdichter Maarten Inghels en vooral de reactie erop van de schepen van Cultuur. Maar eigenlijk kent Tine het antwoord al: ‘We móeten het over politiek hebben. Met z’n allen. Meer dan ooit. Al is het maar om ervoor te z ...

Er bestaat geen medicijn tegen het gevoel van frustratie over het onrecht in de wereld maar Catherine Vuylsteke laat toch een proefballonnetje op.

Catherine Vuylsteke was in deze column van plan om over Syrië te schrijven, maar het moest heel onverwacht ergens anders heen. Naar een zomerse late ochtend in Haarlem, en naar een man die niet meer is maar erg zal worden gemist. RIP, Joost Zwagerman (52).

Catherine Vuylsteke ging naar Nimrud, niet uit bewondering voor koning Assurnasirpal, maar omdat het er niet meer is. 'Zou het verlangen om het eigen erfgoed te aanschouwen voldoende reden zijn voor het verlenen van een visum aan Irakezen?'

Een bus die als bestemming 'Groenendaal' heeft, brengt MO*columnist Jan Mertens in een filosofische stemming. ‘Gelukkig zijn er verhalen en liedjes om de plekken te betoveren. Gelukkig kunnen we verlangen.’

Nog tot 30 mei waart het Kunstefestivaldesarts door de Brusselse theaterzalen. Bij die gelegenheid denkt MO*columnist Geert Van Istendael na over de tweetaligheid van de kunsten. 'In Brussel hebben woorden als cultuur, taal en identiteit geen enkelvoud meer.'

Columniste Barbara Sarafian babysit op haar nichtje van twaalf. Net als Barbara, is ze tweetalig opgevoed. Een 'aandoening' was het ooit. 'Ik noem kinderen als haar nu de premature laatbloeiers van deze wereld.'

Enkele dagen na haar eigen verjaardag en twee dagen voor de herdenking van de Armeense genocide die honderd jaar geleden plaatsvond, maakt Barbara Sarafian haar debuut als MO*columniste. Waar schrijf je dan over, met die achternaam? Over een metalband?

Nu de priesterkaste der technocraten het refrein van het bokkenlied There Is No Alternative tot vervelens toe psalmodieert, nu de noordelijke machthebbers die prachtige, oeroude Griekse uitvinding, de democratie, afserveren als een vervelend, doch niet ter zake doend detail, nu is het dissonante contrapunt van de dichter nodig als brood, schrijft G ...

Gelukkig is er kunst. Om te ademen en om mij te herinneren aan wat mij vormt tot wie ik ben. Dat dacht ik de voorbije maanden in Meulenberg, in Borgerhout en in Genk.

Onlangs keek ik naar de film Pallieter, gebaseerd op het boek van Felix Timmermans. Aanleiding was de stelling dat Pallieter, zowel het boek als het personage, eigenlijk een vorm van cultuurkritiek is. 

Het einde van het jaar zou een tijd van reflectie, bezinning, terug- en vooruitkijken kunnen zijn. Soms is het dat ook, maar vaker is er sprake van het omgekeerde.