Afghaanse soldaten gemotiveerd, maar slecht uitgerust

Het 205th Hero Camp, is een verzameling witte gebouwtjes en een kerkhof van oude sovjettanks op enkele minuten van de luchthaven van Kandahar, in het onrustige zuiden van Afghanistan. Een handvol soldaten springen in het gelid op bevel van drilinstructeur luitenant Abdul Hussein. Die ochtend is er een fysieke test gepland voor de mannen die binnenkort een elite-eenheid van het Afghaanse leger moeten gaan vormen.
Een van hen is de 22-jarige sergeant Hussein Anwary, afkomstig uit de provincie Helmand en al twee jaar onder de wapens. Anwary noemt het een “plezier” van soldaat te zijn en zijn land te kunnen verdedigen. Hij twijfelt er geen seconde aan dat het leger de Taliban en andere opstandelingen klein kan krijgen, maar betreurt het gebrek aan beschermende bepantsering voor de soldaten en luchtsteun door gevechtsvliegtuigen.
De 13.000 soldaten van het 205th Hero Corps in de zuidelijke provincies Kandahar, Zabul, Helmand en Uruzghan moeten het stellen met een arsenaal dat dateert uit de oorlog tegen de Sovjetunie in de jaren tachtig en de burgeroorlog tussen rivaliserende mujaheddin in de jaren negentig.
“Het zijn de westerse bondgenoten die het Afghaanse leger moeten uitrusten, dat hebben ze de regering beloofd”, zegt brigadegeneraal Gul Aqa Nahibi. Volgens de bevelhebber van het 205de kunnen zijn manschappen zelfstandig operaties uitvoeren wanneer ze de juiste wapens krijgen. Nu al bemannen soldaten van het Afghaans leger de checkpoints buiten het kamp, met soldaten van de coalitie in een louter ondersteunende rol.
De VS gaan de meeste wapens, waaronder M16-machinegeweren, leveren in de herfst van 2008. Dat zegt althans generaal-majoor Robert Cone van het US Combined Security Transtition Command, de oudste generaal die verantwoordelijk is voor de opleiding van het Afghaanse leger. De procedure om de Afghanen zware vrachtwagens te leveren is voor de helft rond, aldus Cone. “In afwachting proberen we zoveel mogelijk donaties los te weken van de NAVO-bondgenoten.”
“Mijn zorg bestaat erin ervoor te zorgen dat de wapens in de handen van de juiste mensen terechtkomen, mensen die ze verantwoordelijk gaan gebruiken en ze niet gaan verliezen”, zegt Cone, “Dat maakt het proces soms trager. Bovendien kan je ze niet zomaar materiaal geven, je moet ook onderhoudsinfrastructuur aanbieden. Anders staat het hele land straks vol met kapotte vrachtwagens.”
Het debat over wapenleveringen aan Afghanistan ging volgens Cone ook over de mate waarin de Afghaanse soldaten “gepantserd” moesten worden. “Dit is een opstand en je hebt de steun van de mensen nodig”, zegt Cone, “Het is van cruciaal belang dat de Afghaanse soldaten zich tussen de mensen begeven. Je kan ze niet op pad sturen met dezelfde veiligheidsuitrusting als de Amerikanen.” Het enige wat de Afghanen meestal te zien krijgen van het Amerikaanse leger zijn lange konvooien van humvees.
Volgens Cone zijn de Afghaanse soldaten van geen kleintje vervaard en kunnen ze de Taliban gerust de baas, maar niet noodzakelijk “zonder een nodeloos verlies aan mensenlevens.” Om daar wat aan te doen, zijn de coalitietroepen in Afghanistan zich meer gaan toeleggen op luchtsteun, logistiek en de evacuatie van slachtoffers.
Tegelijk zijn er enkele Afghaanse legereenheden die opvallende successen boeken door op zoek te gaan naar originele oplossingen inzake logistiek. Sommige eenheden hebben de kant-en-klaarmaaltijden van het Amerikaanse leger, nochtans ‘halal’ en dus conform de islamitische voorschriften, afgeschaft en een agent in dienst genomen die elke dag schapen opkoopt en laat slachten.
“Voor mij is dat een succesverhaal”, zegt Cone, “We moeten op zoek gaan naar alternatieve oplossingen en niet altijd Westerse standaarden toepassen. De Afghanen zijn gelukkig wanneer ze drie keer per dag warm kunnen eten in plaats van een lunch uit een plasticzak te verorberen.”
De vooruitgang van het 203de en 209de Afghaanse legerkorps in operaties tegen de vijand is het meest veelbelovend, aldus de generaal. Het proces om de elite-eenheden klaar te stomen duurt waarschijnlijk nog achttien maanden. In de lente van 2008 zouden sommige Afghaanse eenheden in staat moeten zijn onafhankelijke missies uit te voeren, met steun van coalitietroepen om de gewonden te evacueren.
Cone is ervan overtuigd dat de efficiëntie van het Afghaanse leger uiteindelijk zal afhangen “van de perceptie van het Afghaanse volk”. “Ik wil me niet laten vastpinnen op een tijdschema omdat ik denk dat de opdracht en de realiteit daar te complex voor zijn.”