Alle wegen leiden naar een groene economie

Ecologische economen zijn dat kleine kransje economen die de huidige samenkomst van economische, sociale en ecologische crisissen met veel precisie konden voorspellen. Een aantal onder hen bundelen hun krachten met organisaties zoals VODO (Vlaams Overleg Duurzame Ontwikkeling) in CEECEC: Civil Society Engagement with ECological EConomics.
Een grondlegger van deze relatief jonge wetenschap, coördinator van CEECEC en tevens mede organisator van de conferentie hier in Rome is Joan-Martinez Alier. Volgens Alier bestaat de economie uit drie niveau’s: de financiële, de klassieke en de ecologische economie.

Fictieve constructie

Dat het eerste niveau fictief is dringt nu ook tot de meeste klassieke economen door. Dat ook de oude economie, die zichzelf nog altijd aan het Bruto Nationaal Product meet, een geforceerde en fictieve constructie is die niet overeenkomt met de harde realiteit legt Alier nu al twintig jaar uit.
Blijkbaar was een crisis van deze schaal nodig opdat ook beleidsmakers beginnen in te zien dat er iets niet klopt als een kettingbotsing of olieramp goed is voor het BNP, maar onbetaalde zorg voor ouderen of kinderen niet. De 16 reeds overtuigde sprekers keken vooral constructief verder naar hoe die ecologische economie er precies uitziet, niet alleen hier en nu voor ons maar op lange termijn voor de hele wereldbevolking.
Giuseppe De Marzo van de organiserende Italiaanse organisatie A Sud illustreerde met de voorbeelden van Ecuador en Bolivia hoe dringend de nood aan een fundamenteel andere grondwet is, waarbij de hele economie terug ten dienste staat van de mens en niet omgekeerd. Supriya Singh van het gerenomeerde Centre for Science and Environment uit Delhi gaf een heel concreet voorbeeld van een gewoon dorp in India dat dankzij een visionaire burgemeester spontaan alle principes uit de ecologische economie de afgelopen 15 jaar had toegepast.

Pijnlijke details

Het resultaat van hun doorgedreven duurzame aanpak in water- en grondbeheer: niemand leeft er nu nog onder de armoedegrens en het gemiddelde inkomen steeg niet minder dan twintig maal. Dichter bij huis kwam er ook scherpe kritiek op hoe sommigen in Italië met het milieu en met de crisis om gaan.
De kritische journalist Eduardo De Blasi van de krant L’Unità gaf erg pijnlijke details over hoe roekeloos beleidsmakers in Napels met afvalverwerking omgaan en tot welke ecologische en  economiche schade dit leidde. De uiteindelijke verantwoordelijke voor het afvalbeheer in Napels, een 90-jaar oude ex-professor, argumenteerde op een bepaald ogenblik van de hele afvalcrisis dat niet-gescheiden huishoudelijk afval zeer goed gebruikt kon worden … als compost op de velden.
Tot grote opluchting van alle aanwezigen bewezen de provinciale beleidsmakers uit Rome dat Italië ook heel wat visionaire mensen op sleutelposities heeft. Massimiliano Smeriglio, de provinciale verantwoordelijke voor werk en educatie, vertelde hoe hij de dag voordien in een bijeenkomst van de lokale industrie het voorstel had afgeschoten om Rome uit de slop te halen door tegen 2011 een Formule 1 wedstrijd binnen te halen.
Smeriglio wil investeren in groene jobs en voegde er in het provinciehuis van Rome fijntjes aan toe dat het “niet de bedoeling kan zijn om terug te willen naar de oude, neo-koloniale economie die op de kap van het milieu en de armen in het Zuiden draaide.” Rest de vraag of de aanwezige Italiaanse televisie met deze straffe uitspraak een plek zal vinden tussen de vele ‘sexy’ nieuwtjes van de laatste weken.