Angola maakt zich op voor verkiezingen

Auto’s en taxi’s zijn versierd met posters en vlaggen en de Angolezen hijsen zich in t-shirts in partijkleuren. In elke stad in het land worden flyers verspreid en verkiezingsbijeenkomsten georganiseerd.
Alom wordt verwacht dat de meeste stemmen zullen gaan naar de regerende Volksbeweging voor de Bevrijding van Angola (MPLA) en zijn oude vijand uit de burgeroorlog, de Unie voor de Totale Onafhankelijkheid van Angola (UNITA).
De andere, kleinere partijen hopen ook enkele van de 220 zetels in de wacht te slepen. Enkele van de kleine kanshebbers zijn de Partij voor Sociale Renovatie (PRS), het Democratisch Front (FDP) en het Nationale Front voor de Bevrijding van Angola (FNLA).
De MPLA heeft echter geen gebrek aan zelfvertrouwen. De campagne is gewiekst en georganiseerd en er is een groot campagnebudget dankzij de de florerende olie-industrie en diamanthandel. “We hebben drie miljoen leden, we zijn de grootste politieke partij ter wereld”, zegt Rui Luis Falção Pinto de Andrade, medecoördinator van de MPLA-campagne.
De regeringspartij verwierp bij de start van de campagne de kritiek dat er na het einde van de burgeroorlog in 2002 te weinig is gedaan aan de opbouw van het land. “De Angelozen beseffen dat we nog maar zes jaar vrede hebben, na een oorlog van dertig jaar. In die zes jaar is veel gebeurd.” Gevraagd naar de grote armoede in het land en diverse andere problemen, antwoordde Falção dat dat te maken had met demografie en dat elk land armoede kent, zelfs een land als Groot-Brittannië.
UNITA-leider Isais Samakuva opende zijn campagne met de verklaring dat de grootste problemen in Angola sociale uitsluiting, armoede, werkloosheid, het onderwijssysteem en corruptie zijn. “Het is waar dat onze economie groeit, maar zij groeit op een slechte manier”, zei hij. “Meer dan 90 procent van de nationale welvaart wordt gestolen door de staat en concentreert zich bij minder dan 0,5 procent van de bevolking van achttien miljoen mensen.”
Angst voor oorlog
Ondanks de verschillende benaderingen bij het oplossen van de Angolese problemen, is er één ding dat alle partijen verenigt: de angst voor een nieuwe oorlog. De herinnering aan het geweld dat ontstond als gevolg van de verkiezingen in 1992, is nog sterk aanwezig bij veel mensen. Het recente verkiezingsgeweld in Zimbabwe en Kenia heeft in Angola het besef versterkt dat er hard gewerkt moet worden om te laten zien dat vreedzame verkiezingen mogelijk zijn.
In een toespraak op de staatsradio, aan de vooravond van de campagne, deed president Jose Eduardo Dos Santos een oproep aan de Angolezen om elkaar te respecteren en alleen woorden en debat te gebruiken als wapen in de verkiezingsstrijd.
Luisa Morgantini, hoofd van Europese waarnemingsmissie, prees Dos Santos en andere politieke leiders deze week om hun oproepen tot tolerantie. De verkiezingen zijn volgens haar een uitdaging voor het land, mede gezien “het trauma van 1992”.
Tot nu toe kwamen er alleen enkele berichten over intimidatie, inclusief doodsbedreigingen en het verbranden van een paar vlaggen, uit afgelegen provincies. Veel mensen gaan ervan uit dat het daar ook bij zal blijven. “Er zijn op plaatselijk niveau wat spanningen, maar het gaat om incidenten, niet om georganiseerde geweldscampagnes. Niets wijst er op dat het geweld georganiseerde vormen zal aannemen”, zegt een westerse diplomaat. “Anderzijds: intimidatie kan ook subtiele vormen aannemen: stem MPLA en voorkom daarmee een nieuwe oorlog is iets wat veel mensen voelen en zeggen.”