'Angolezen werken traag. Het zijn geen Chinezen.'

Zijn bouwfirma, een Chinees overheidsbedrijf, heeft nog enkele jaren tegoed om “zijn” stuk af te werken. Andere delen zijn uitbesteed aan Europese wegenwerkers. De rit tot in M’Banza Congo vergt vandaag nog ruim een dag rijden. Het is hotsen en botsen over de zandwegen en tijdens het regenseizoen doet een auto er zelfs twee dagen over. Als de ploeg van Wei klaar zal zijn met asfalteren, wordt die rit wellicht fors korter.
 Angola is China’s belangrijkste handelspartner op het continent en in ruil voor olie – China exporteerde in 2007 zelfs meer olie uit Angola dan de VS – levert China onder meer krediet, waarmee dan weer Chinese firma’s en werknemers worden betaald. Gebonden hulp, zou je het kunnen noemen, hoewel hulp niet figureert in de Chinese woordenschat. Het gaat het om zakendoen, zij het dan zogezegd tussen ‘gelijken’ en niet tussen een “sterk Noorden en een zwak Zuiden”.
‘Chinezen eten katten en honden’. ‘Overdag zie je ze soms met een busje rondrijden op zoek naar een straathond om op eten’. ‘Het zijn allemaal gedetineerden die door de regering als goedkope werkkrachten worden uitgeleend aan Angola’. ‘Ze zijn koud, gesloten, ongemanierd en houden helemaal niet van Afrikanen’. De clichés over de naar schatting 300.000 Chinese werkkrachten tieren welig in Luanda. Niet in het minst omdat vooral Portugese expats en Angolese halfbloeden zich door de nieuwkomers bedreigd voelen.
‘Chinezen zijn redelijk discreet en behalve op de bouwwerven en in de buitenweken nog niet zo zichtbaar in de stad’, nuanceert een lokale journalist. ‘Nu de prijzen op de huurmarkt zo duur geworden zijn, huren ze soms wel een appartementje in de stad, waar ze tegen 60 dollar met zessen soms samenhokken. Ik ken zo’n gezin. Eén van de mannen is pas gestorven aan TBC. Een typische hongerziekte’.
Chinezen delen inderdaad de barre levensomstandigheden van de armste Angolezen, ofschoon Angolezen en Chinezen meestal naast elkaar en niet met elkaar leven. Uitzonderingen niet te na gesproken. Zo ga ik eten bij een dame in een volkswijk die een dochtertje heeft van een Chinese papa. En nadat ik met Wei Ping een praatje heb gemaakt, passeer ik een provinciedorp waar twee Chinezen op suikerriet zitten kauwen, temidden van zwarte dorpelingen die deze vreemde gasten natuurlijk niet begrijpen.