Arabische Israëli's niet enthousiast over stembusgang

Politicus Basel Ghattas, die een zetel ambieert in het Israëlische parlement, voert campagne in Abu Ghosh, een stadje dat vooral bevolkt wordt door Arabische Israëli’s. “Ik wil meer economische groei creëren voor de Arabieren in Israël en ook de ruimtelijke ordening en planning verbeteren”, zegt hij.

Maar Ghattas en andere Arabisch-Israëlische politici maken zich zorgen over de lage opkomst. Naar alle verwachtingen zal amper de helft van de Arabische Israëli’s gaan stemmen. Dat is een nieuw diepterecord : in 1955 ging nog 91 procent gaan stemmen, in 1999 nog 75 procent.

Frustratie en apathie

Etnische Arabieren maken ongeveer een vijfde uit van de Israëlische bevolking. Ze hebben een Israëlisch paspoort en bezitten volledige rechten bij verkiezingen, maar ze klagen over systematische discriminatie. De armoedegraad is bijna drie maal hoger dan die bij Joodse burgers, en het Internationaal Monetair Fonds waarschuwt dat de chronische werkloosheid een risico vormt voor de economische stabiliteit in het land.

“Frustratie, apathie en de nonchalance van sommige politici zijn de grootste oorzaken waarom mensen niet willen deelnemen aan de verkiezingen”, zegt Ahmed Tibi, een van de zeventien Arabisch-Israëlische parlementsleden in de Knesset.

Maar als kiezers niet opdagen, werkt dat in het voordeel van de winnaar van de verkiezingen, en dat wordt vrijwel zeker Benjamin Netanyahu.

Scholen en wegen

De Arabisch-Israëlische politici doen er alles aan om de bevolking te mobiliseren, maar dat maakt niet altijd indruk. De bevolking heeft de indruk dat hun verkozenen vooral met hun eigen post en interne conflicten bezig zijn, eerder dan met de strijd tegen de discriminatie of de dagelijkse problemen van de bevolking.

“Ik wil iemand die me een beter salaris kan bezorgen, maar onze politici doen niet veel”, zegt Abdu, een politieagent. Hij vindt dat de verkozenen hun aandacht moeten richten op het verbeteren van scholen en wegen, maar ze hebben het vooral over de strijd van de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en Gaza.

Daar is schooldirecteur en politiek activist Aladdin Jaber het niet mee eens: “Het zijn onze broeders en zusters op de Westelijke Jordaanoever, en we accepteren hun situatie niet; we zijn allemaal Palestijnen.”

Toch blijkt uit onderzoek van de Univeristeit van Haifa dat meer dan 90 procent van de Arabische Israëli’s vooral rekening houdt met dagelijkse problemen zoals de criminaliteit, werkgelegenheid en discriminatie.

“De Arabieren in Israël zijn van mening dat hun economische situatie erop achteruit gaat en dat het racisme toeneemt”, zegt Suheir Daoud, hoogleraar Politieke Wetenschappen. “Er is een chronisch wantrouwen over wat hun vertegenwoordigers kunnen bereiken in de Knesset”, zegt ze.

Zoabi

Nu de Israëlische politiek naar rechts opschuift, stellen steeds meer politici de loyaliteit van de Arabisch-Israëlische bevolking en haar vertegenwoordigers in vraag.

Rechtse parlementsleden hebben het vooral gemunt op Hanin Zoabi, die een storm van kritiek over zich heen kreeg omdat ze was meegevaren met het Turkse schip met hulpgoederen dat de blokkade van Gaza probeerde te doorbreken.

Volgens minister van Buitenlandse Zaken Avigdor Lieberman heeft Zoabi “een zoölogische haat voor de staat waarin ze opgroeide.” Danny Danon, een conservatieve politicus, zei dat Zoabi “in de gevangenis hoorde in plaats van het parlement.”

Ondanks pogingen om haar kandidatuur te blokkeren, oordeelde het Israëlische Hooggerechtshof in december dat Zoabi mocht deelnemen aan de verkiezingen.