Chique op de bakfiets

De laatste jaren zijn er een paar types fiets op de markt gekomen die dat etiket niet hebben. Je kan geen trein meer nemen of er zit wel iemand op met een vouwfiets. Handig in het gebruik, en de eigenaar heeft net zoals iedereen een ticketje of een abonnement, dus een armoedzaaier zal hij ook niet zijn. Ook elektrische fietsen hebben flink wat aanzien. Een snorfiets met benzinemotor werd door de goegemeente beschouwd als iets waar iemand met stijl niet dood op gezien wil worden. Vervang de benzinemotor door een elektrische en je bent hip en bij de tijd.

Vernieuwde bakfiets

Maar een nieuwe fietsvorm slaat alle records: de vernieuwde bakfiets, of het nu een twee- of een driewieler is. De vouwfietsgebruiker is iemand met een handige oplossing voor een vervoersprobleem. Iemand met een bakfiets is echter het einde, het toppunt van chique. De bakfiets krijgt de hoogste vorm van erkenning die voor chique mogelijk is: afgunst. In het begin was die er nog niet. Stadsbesturen weigerden de bakfiets een stalplaatsje omdat hij toch maar een fiets was. De man in de straat verwarde de nieuwe bakfiets met de armemensenbestelwagen die de oude bakfiets was. Maar stilaan nam de waardering toe. Het begon nogal bescheiden met gezeur over hoe een bakfiets toch wel veel plaats inneemt, bijna een derde van een auto. Later werd ouders die hun kroost met de bakfiets naar school reden onverantwoordelijkheid verweten.

Vergis je niet: het is niet omdat een bakfiets zo hinderlijk is dat er klachten komen. Een bakfiets ziet er altijd super nuttig en doelmatig uit. Zou het kunnen dat dat wrevel opwekt? Omdat het duidelijk is dat fietsen nuttig zijn? Natuurlijk, bakfietsers rijden even slordig als andere weggebruikers. Maar het wordt hun minder gemakkelijk vergeven dan die anderen. Van bakfietsers verwacht men, omdat men er allerlei ideologische en ecologische standpunten bij verzint, dat ze voorbeeldig rijden.

Hip

Op die manier wordt kritiek een vorm van lof. Maar pas nu is de hoogste vorm van waardering bereikt. De bakfiets krijgt niet het verwijt dat er iets mis mee is, neen, de bakfiets krijgt het verwijt dat hij hip is. Dat verwijt komt niet van de minsten. Komiek Nigel Williams fulmineert tegen bakfietsgebruikers. Deze zijn welgesteld en wonen in welvarende buurten. Als kritiek kan dit tellen. In een recent artikel in De Standaard worden bakfietsgebruikers omschreven als “welgestelde, hoger opgeleide, kleinburgerlijke tweeverdieners die vroeger de stad zouden zijn uitgetrokken zodra ze het zich konden veroorloven, maar nu bewust kiezen voor een stedelijke omgeving.” Het artikel concludeert: “Bakfietsouders zouden zich links voordoen, maar alleen bekommerd zijn om hun eigen welzijn.” Hoezo? Mensen gaan niet buiten de stad de schaarse open ruimte innemen, gebruiken in de stad een vervoermiddel met weinig impact, en dus zijn het egoïsten?

Ook N-VA-voorzitter Bart De Wever laat zich niet onbetuigd en gebruikt de bakfiets als etiket voor de welstellende middenklasse. Dat hij daarbij kritiek geeft over sommige attitudes van die groep is voor ons als fietsers niet belangrijk. Belangrijk voor ons is dat de bakfiets het allerhoogste stadium van chique bereikt heeft: hij krijgt geen kritiek meer voor wat hij is, maar voor wat hij betekent. Daarmee overtroeft hij sportwagens en 4x4’s. Deze worden niet alleen bekritiseerd voor hun snobgehalte, maar ook voor hun eigenschappen (niet moeilijk, als personenvervoersmiddel zijn ze nogal onnozel).

De bakfiets is de perfectie: een handig vervoersmiddel met afgunst in zijn kielzog.

Aan alle bakfietsgebruikers: proficiat.