Colombiaanse journalisten stichten beroepsfederatie

38 procent van de leden van de nagelnieuwe nationale federatie FCP zeggen dat ze geconfronteerd werden met pogingen tot omkoping (21 procent door politici). 13 procent zegt dat hun verslaggeving verdraaid werd door het management van de media waarvoor ze werken.De FCP vertrekt van het idee dat “de beste bescherming voor journalisten is dat ze zich organiseren”. 24 regionale en plaatselijke organisaties sloegen dus de handen in elkaar, onder aanvoering van Eduardo Márquez, hoofd van de Colombiaanse afdeling van de Internationale Journalistenfederatie IFJ. Negentig journalisten woonden de oprichtingsceremonie op 1 mei bij, en ook Aidan White, secretaris-generaal van de IFJ.MoordenVorig jaar werden in Colombia drie journalisten vermoord, ontvingen er 77 doodsbedreigingen. Drie journalisten werden ontvoerd, 24 onmenselijk of onterend behandeld, 5 onwettelijk vastgehouden. Tien journalisten kozen ervoor Colombia te verlaten. Dat zeggen de statistieken van de plaatselijke Stichting voor de Persvrijheid (FLIP), en die zijn onvolledig omdat velen misbruiken niet durven melden.Tussen januari en maart van dit jaar documenteerde de FLIP nog eens 8 bedreigingen, één journalist die naar het buitenland vluchtte, drie gevallen waarin de journalist het werken onmogelijk werd gemaakt, en drie aanvallen tegen journalisten.”Jaren verloren en bitter weinig vooruitgang, dat is onze samenvatting van de resultaten van gerechtelijke onderzoeken naar de schendingen van de persvrijheid in Colombia in het algemeen en de moorden op journalisten in het bijzonder”, zegt het rapport dat de FLIP woensdag 3 mei vrijgaf.De gevaarlijkste taak van Colombiaanse journalisten is het verslaan van de groeiende macht van drugskartels. Die hebben de staat op vele niveaus hebben geïnfiltreerd en zorgen vooral in rijke streken voor corruptie en het misbruik van overheidsgelden.Het symbool van het gevaar hierover te berichten is Guillermo Cano, directeur van de krant El Espectador, die in 1986 werd vermoord en in wiens naam de Unesco jaarlijks de persvrijheidprijs uitreikt. Dat gebeurde dit jaar voor het eerst postuum, aan de eveneens vermoorde Russische onderzoeksjournaliste Anna Politkovskaya.Colombiaanse journalisten moeten ook de burgeroorlog verslaan tussen linkse guerrillastrijders, extreem rechtse paramilitiare milities en het leger. Veel paramilitairen maken deel uit van de drugskartels. Eveneens riskant zijn berichten over mensenrechtenschendingen of rapporten die het leger of de guerrilla voor de borst stoten.Journalist verkoopt reclame om den brodeVijf jaar geleden stootte Eduardo Márquez, stichtend lid van de nationale federatie, nog op andere factoren die het recht op informatie bedreigen. Bij zijn journalistieke workshops in het hele land, ontdekte hij dat collega-journalisten buiten de hoofdstad Bogotá geen loon krijgen, maar een percentage van de reclame-inkomsten. “Als een journalist geen reclame verkoopt, heeft hij geen inkomen. Zo simpel is het. Journalisten kosten de mediabonzen niets.”Een jaar later ontdekte Márquez tot zijn verbazing tijdens een regionale conferentie in de Peruaanse hoofdstad Lima dat Chileense journalisten een achturenwerkdag hebben. Hij vroeg of ze dat recht verworven hadden onder de centrum-linkse coalitie die Chili sinds 1990 regeert. Ze zeiden: “Nee. We verwierven dat onder de dictatuur van generaal Pincochet.”“(Slechts) acht uur per dag werken? Ik kan het niet geloven. In Colombia dromen we daar niet eens van”, zegt Márquez. Een Argentijnse journalist zei toen dat ze bij hen maar zeven uur per dag werkten, en anders kregen ze overuren uitbetaald. “Toen vroegen ze me wat of de eisenlijst van de Colombiaanse journalisten stond. ‘Eisenlijst?’, reageerde ik. En ik dacht: ‘Ik ga terug naar Colombia en ik ga er een journalistenorganisatie oprichten.’”