De Tibetaanse lijdensweg

Op 10 maart zijn de protesten gestart in Tibet. Tot nog toe is er weinig informatie omtrent de feiten. Er is altijd een officiële versie en een versie van de Tibetaanse regering in ballingschap en mensenrechtenorganisaties. China heeft alle buitenlandse journalisten buitengegooid. De Duitse journalist, Georg Blumme van de Duitse krant Die Zeit, getuigde en meldde de aanwezigheid van meer dan 200 vrachtwagens met ongeveer 6.000 militairen. Ook journalisten van de BBC rapporteren de beweging van 400 wagens die naar de regio zijn gemobiliseerd. Er is ook een trein gezien met meer dan 20 alleterrein wagens, vrachtwagen en tanken die richting Tibet gingen.
Deze militaire interventie laat de verbeelding van elk verstandig mens varen in slachtmogelijkheden. Volgens de Chinese autoriteiten hebben zich 105 personen  aangegeven en de andere bronnen zeggen 1.000. China spreekt over een totaal van 16 doden. Het leger heeft uit zelfverdediging deze mensen neergeschoten, volgens de Chinese autoriteiten. Andere bronnen spreken over meer dan 100 doden. En zo gaat het verder met de statistieken in Tibet.
Tijdens hun laatste bezoek aan China hebben Gordon Brown en Nicolas Sarkozy nooit over mensenrechten gesproken. De economische belangen blijken sterker te zijn als het over China gaat. Een interview met de Dalai Lama is de meest radicale actie die de westerse regeringen ondernemen. Maar spreken met de Dalai Lama is geen enkel probleem, iedereen kan met hem spreken. Het bloedbad in China tegenhouden is nog een grotere menselijke zaak waarin iedereen onmachtig blijft en de mensen met (economische en politieke) macht niets durven te zeggen.
De grootste zorg van de Chinese autoriteiten tot nog toe zijn  de Olympische Spelen. 
Tijdens de bloedbad van Tian’aameng in 1989, toen het Chinese leger 800 mensen vermoordde, (volgens de CIA en niet geïdentificeerde bronnen met het Chinese Rode Kruis, 2600 doden), hebben de Chinese autoriteiten ook alle buitenlandse journaliste buitengegooid. Herinnerd deze toenmalige situatie aan de huidige toestand? Maken we ons geen zorgen over de honderden mensen die nu hun leven op het spel zetten of ze al veloren hebben?
De vraag is: wat gebeurt nú eigenlijk in Tibet? Er is veel aandacht van de buitenlandse pers over het fenomeen. Nacy Pelosy, voorzitter van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden heeft de Dalai Lama bezocht. De Engelse Premier, Gordon Brown heeft een afspraak gemaakt met de Dalai Lama in Mei 2008. Er komen van overal berichten van solidariteit en acties tegen de onderdrukking van Tibet door de Chinezen. De Paus heeft opgeroepen tot dialoog. De Chinese premier Wen Jiabao is bereid om samen te zitten met de Dalai Lama als deze laatste bereid is om aan een minimum aantal voorwaarden te voldoen, etc.
Er gebeurt iets maar niet wat echt nodig is. Kan iemand dit bloedbad tegenhouden? Wat doet onze regering om dit te vermijden? Het laatste nieuws over de positie van onze regering omtrent Tibet-China is het bezoek van de Dalai Lama die enkele maanden geleden werd afgelast aangezien de Chinese druk te groot was, zeker nu er economische banden tussen België en China bestaan.
Wat zou gebeuren als een klein land zoiets zou doen? Zeker als er sprake was van economische blokkering en sancties, van interventie van VN of VS. China is zo machtig dat het mensen kan vermoorden terwijl de wereld toekijkt en speculeert met cijfers.
Blijkbaar is het menselijke aspect van de zaak niet te beïnvloeden. De Verenigde Naties hebben geen enkele actiemogelijkheden in dit bloedbad. De wereld kijkt toe en wacht af op de cijfers, de pijn is omgezet in nummers, de doden zijn cijfers geworden. Als gewone burgers wat zouden we kunnen doen? Misschien zoiets schrijven en wachten totdat iemand geen Chinese producten meer wil kopen. Maar die zijn zo goedkoop!
Zouden we op straat komen en protesteren tegen deze gruwelijke feiten of thuis blijven en tv kijken en niet vergeten dat we vrije mensen zijn om zonder geweten te leven? Is niemand verstandig genoeg om bang te zijn van de economische opmars van China? Of blijven de euro’s de belangrijkste zaak in deze tijden?