Een zwarte kampioen bestaat niet

De meest actuele voorbeelden van racisme in de sport vinden we in het voetbal, maar het is heus niet de enige sport die kampt met gelijkaardige problemen.

Huidskleur boven nationaliteit

In het tennis durft het ook wel eens uit de hand lopen. Vorig jaar nog ging de relatief onbekende Australiër Brydan Klein zwaar door het lint. Tijdens de kwalificaties van het toernooi in Eastbourne slingerde de Australiër het ene racistische verwijt na het andere naar het hoofd van de Zuid-Afrikaan Raven Klaasen. Resultaat: Zes maanden schorsing, 14.000 dollar boete en een verplichte sensibiliseringscursus.
Ook de Williamszussen mochten aan den lijve ondervinden wat racisme juist inhoudt. Straffer nog, ze ontdekten hoe het Amerikaanse volk meer belang hecht aan huidskleur, dan aan nationaliteit. In 2001, op het tornooi van Indian Wells, werd Serena Williams in de finale driftig uitgejouwd door het publiek. De Amerikanen kozen massaal de kant van opponent Clijsters en het woord Nigger rolde af en toe eens over de court.
Een jaar later was zus Venus aan de beurt, ditmaal tijdens de halve finale van de US Open. Het Amerikaanse publiek supporterde toen liever voor de Franse Amélie Mauresmo. Ook in datzelfde jaar besteedde een commentator van Eurosport nogal veel aandacht aan de overwinning van Ashley Harkleroad, in de tweede ronde van Roland Garros, tegen Daniela Hantuchova. De jonge blondinne was voor hem dé kampioene waar Amerika naar op zoek was in het vrouwentennis.

Zero-tolerantie

Lewis Hamilton werd in 2008 op 23-jarige leeftijd de jongste wereldkampioen in de geschiedenis van de Formule 1. De jonge Brit zorgde meteen ook voor een tweede primeur: hij werd de eerste zwarte wereldkampioen in zijn sport. Zijn winst in het kampioenschap verliep niet meteen van een leien dakje. Blijkbaar was de jonge, zwarte Brit niet geliefd in het racecircuit.
Haatcampagnes en een zwarte kat als kado, moesten Hamilton ongeluk brengen. Deze laatste werd zelfs overhandigd aan de gehandicapte broer van Lewis, voor hun hotel in Sao Paolo. Op een Spaanse website werd er zelfs een oproep gedaan om virtuele spelden, spijkers en prikkeldraad te leggen op het Interlagos circuit te Brazilië, dit om Hamilton te beheksen.
Ook in Zuid-Afrika zinderen de sporen nog na van het vroegere apartheidsregime. In 2003 werd de Zuid-Afrikaanse rugbyspeler Geo Cronje prompt uit het nationale team gezet, nadat bekend was geraakt dat de man geen kamer wou delen met Quinton Davids. De zaak leidde tot hevige commotie in het team van de Springbokken. Cronje liet duidelijk verstaan dat hij geen kamer, douche of zelfs toilet wou delen met Davids, niet bepaald slim in een land waar nu een zero-tolerantie heerst tegen racisme en discriminatie.

Bulls

In 1991, het jaar waarin  de Chicago Bulls kampioen werden in de NBA Basketball, werd het duidelijk waarom een ster als Michael Jordan zich nog nooit fel had uitgesproken tegen racisme en discriminatie. Zijn ploegmaat Graig Hodges, tevens moslim, overhandigde een brief aan toenmalig president Bush waarin hij sprak over racisme in de VS en zich positioneerde tegen de oorlog in Irak.
De man kwam nadien nooit meer aan de bak in de hoogste regionen van het basketbal. Het belette Hodges niet kritiek te geven op zijn ploegmaat Michael Jordan. Die zou zijn faam nooit gebruikt hebben in de strijd tegen racisme. Jordan koos ervoor om 400 miljoen dollar bijeen te basketten, weliswaar door te zwijgen over de discriminatieproblematiek .

Oerwoudgeluiden

Desondanks vele initiatieven zijn de Mario Balotelli-toestanden van vandaag de sportwereld nog niet uit. De Italiaanse voetballer, van Ghanese afkomst, is in Italië het mikpunt voor racistische en discriminerende uitlatingen. Oerwoudgeluiden en teksten als ‘een zwarte Italiaan bestaat niet’ zijn dagelijkse kost voor ‘Super Mario’.
Maar niet alleen zwarten, ook homo’s worden nog regelmatig gediscrimineerd. Vorig jaar nog weigerde een Franse amateurploeg van moslims te voetballen tegen een homoploeg.
StampMedia/ExtraSport