Elvis levend en wel... in Thailand

Op 16 augustus 1977 kwam er een abrupt en roemloos einde aan het koninkrijk van de King. Elvis Aaron Presley bezweek in de badkamer van zijn villa Graceland in Memphis in de VS-staat Tennessee aan een hartstilstand na een overdosis geneesmiddelen. In Thailand was hij nooit geweest.
Dertig jaar later en 15.000 kilometer verderop hebben zich in de Ratchathevi Grand Ballroom van het Asia Hotel in Bangkok enkele honderden mensen verzameld om de muzikale nalatenschap van de King levend te houden. Het is een luidruchtig en bont uitgedost gezelschap van Elvisfans, hotelgasten en toeristen die tussen dertig en zestig euro hebben betaald om erbij te zijn. Het Elvisimitatorenconcert in Bangkok geldt zo ongeveer als het officieuze Aziatische kampioenschap
In het publiek zie je veel mensen met wijd uitlopende broekspijpen en pilotenbrillen, maar het is op het podium dat de Elvis-extravaganza zijn hoogtepunt bereikt. De meeste imitatoren hebben gekozen voor een interpretatie van de late Elvis van de jaren zeventig, met dikke bakkebaarden, rechtopstaande kraag en een cape. Er zijn Elvissen met een buikje, dunne Elvissen en Elvissen in het geel, het blauw en het zwart en allemaal met een glimmende haardos.
“Het is de vijfde keer dat ik kom”, zegt Kiattisaknikorn Thanakorn, een financieel adviseur die de zestig voorbij is. Samen met zijn oudere broer was hij al als kind fan van Elvis en ook nu nog begrijpt hij maar een klein beetje van wat zijn idool precies zingt in het Engels. “Het zijn vooral zijn stem en de manier waarop hij danst en zich kleedt die een impact hebben gehad op het leven van veel mensen.”
Ook Rudy Souza, een Elvisimitator uit de voormalige Portugese kolonie Macau, is een trouwe bezoeker. “Ik was er hier elke keer bij”, zegt Souza, die zijn brood verdient in de hotels en casino’s van Macau en daar de onbetwiste koning van het Elviscircuit is. “Wanneer ik Elvis nadoe, blaas ik zijn erfenis nieuw leven in.”
Het publiek onthaalt de eerste noten van elke song op luid gejuich, maar wanneer Souza’s stem door de zaal dondert, wordt het plots stil. Dan barst een waar spervuur los van flitslichten van fototoestellen. In de coulissen warmen zich intussen de andere imitatoren op: oudgedienden als Jirasak Pinsuwam en Lek Presley en ook de 22-jarige ‘Camp’ Satawat, die in de voetsporen trad van zijn intussen overleden vader Wisoot Tungarat. Later op de avond zal ‘Camp’ een duet zingen met een video-opname van zijn overleden vader.
“Als ik kan kom ik elk jaar”, zegt Tadthep Sujtjom, een vijftigjarige zakenman. “Dit is een goede plaats om mensen te leren kennen met dezelfde interesses. Elvis mag dan wel dood zijn, hij is nu populairder dan in de jaren zestig.”
De 12-jarige Papontee Veerapravati, de jongste Elvisimitator van de avond, is het daar niet mee eens: “Elvis is niet dood. Hij leeft verder in de harten van de mensen.” De leerling aan de Internationale school van Bangkok, die zich “Elvis pro” noemt, leerde zijn idool kennen via de muziekcollectie van zijn ouders en is al vijf jaar imitator. De meeste mensen die in de huid kruipen van Elvis doen dat om de King onder de mensen te brengen, “zodat hij niet doodgaat”, zegt Papontee.
Elvis zelf zou ongetwijfeld hebben geapprecieerd dat een deel van de opbrengst van het concert wordt doorgestort aan het Thaise Rode Kruis. “Thank you, Thank you very much”, zou hij zijn Thaise publiek waarschijnlijk hebben gezegd.