"Europeanen hebben zeehondenbloed aan hun handen"

De Canadese overheid heeft het quotum voor dit jaar op 270.000 zeehonden gelegd, tegenover 335.000 zeehonden vorig jaar. Het Canadese ministerie voor Oceanen en Visserij wil de zeehondenpopulatie naar eigen zeggen op een gezond niveau van 4,07 miljoen exemplaren houden. “Mocht de populatie onder die drempel vallen, zullen er acties volgen om het aantal opnieuw te doen stijgen”, zegt het ministerie op zijn site.
De zeehondenjacht is voor dierenrechtenorganisaties elk jaar weer de gelegenheid te protesteren voor Canadese ambassades en beelden te wereld in te sturen over jonge zeehondjes die dood liggen te bloeden op het ijs. Volgens Rebecca Aldworth van de dierenrechtenorganisatie Humane Society is de Canadese zeehondenjacht niet duurzaam. “Het overleven van de soort wordt op het spel gezet om enkele duizenden vissers aan het werk te houden. In de voorbij drie jaar zijn een miljoen zeehonden gedood.”
Voor Bridget Curran van de Atlantic Canadian anti-Sealing Coalition moet de Canadese regering de zeehondenjagers met vervroegd pensioen sturen, omscholen of aan een job helpen door de ontwikkeling van ecotoerisme. Curran benadrukt dat haar organisatie geen campagne voert tegen de zeehondenjacht door inheemse volkeren in Canada.
De dierenvrienden willen wel de Europese consumenten een geweten schoppen, omdat de Europese mode-industrie de grootste afnemer is van de zeehondenvachten. “De mensen in Europa moeten inzien dat ze mee verantwoordelijk zijn en dat ze zeehondenbloed aan hun handen hebben”, zegt Mark Glover van Humane Society.

Zeehondenbont

België heeft de invoer van zeehondenbont begin dit jaar verboden; ook Duitsland, Italië, de Verenigde Staten, Mexico en Kroatië hebben al beperkingen opgelegd. Het Europees Parlement heeft de Europese Commissie om een algemeen verbod gevraagd, maar die wacht de resultaten af van een onderzoek van het Europese Agentschap voor Voedselveiligheid.
De Fish, Food and Allied Workers Union, die meer dan 20.000 arbeiders vertegenwoordigt in de Canadese provincies Newfoundland en Labrador, verdedigt de zeehondenjacht. De jacht maakt al sinds de 17de eeuw deel uit van het leven het langs de Atlantische kust van Canada en geeft werk aan de vissers die getroffen werden door de ineenstorting van de kabeljauwbestanden.

“Profijt trekken uit emoties”

Volgens Phil Jenkins van het Canadese visserijministerie verdraaien de milieuorganisaties de feiten en willen ze vooral profijt trekken uit de emoties die de beelden van dode zeehondjes oproepen. Vertegenwoordigers van de sector zijn momenteel in Europa om beleidsmakers ervan te overtuigen dat de jacht wel degelijk duurzaam is.
“De protestindustrie brengt meer geld in het laatje dan de zeehondenindustrie”, zegt Jenkins. “De jacht op het ijs levert sterkte beelden op die gemakkelijk kunnen worden misbruikt en gemanipuleerd. De zeehondenpopulatie is niet in gevaar. De dieren die worden gedood zijn puppies, geen baby’s”. Volgens Jenkins halen de vissers die getroffen zijn door het moratorium op kabeljauw 25 tot 40 procent van hun inkomen uit de zeehondenjacht.