Grensconflict Suriname en Guyana laait weer op

De 850 miljoen vaten olie die naar schatting schuilgaan onder de zeebodem voor de kust van Guyana en Suriname, zouden de economische problemen van de twee arme leden van de Caribische Gemeenschap (Caricom) in belangrijke mate kunnen verzachten. Net als veel andere Caricom-lidstaten zijn Guyana en Suriname aangewezen op goedkope olie uit Venezuela, maar de aanvoer uit dat land is nog niet helemaal hersteld na de algemene staking tegen de Venezolaanse president Hugo Chávez. Intussen dreigt de oorlog in Irak de internationale olieprijzen nog verder op te drijven, wat het zoeken naar alternatieven voor de Venezolaanse olie bemoeilijkt.

Guyana, een voormalige Britse kolonie met 750.000 inwoners, en het ooit Nederlandse Suriname met zijn 450.000 inwoners, zijn het al decennialang oneens over hun gemeenschappelijke grens. De New River-driehoek, een gebied van 15.000 vierkante kilometer dat sinds de recente cartografische annexatie door Suriname voor zoveel heibel zorgt, werd in 1966 ook in het echt door Suriname ingepikt. In 1969 veroverde Guyana het gebied terug, en sindsdien heeft het land er troepen gestationeerd.

Een nog heikeler punt vormen de aanspraken op een lange grensrivier, de Corantijn. Paramaribo stelt dat de grens langs de Guyaanse oever verloopt, Georgetown beweert het tegenovergestelde. Het dispuut heeft een economische achtergrond, want onder de zeebodem bij de monding van de rivier gaan gigantische olievoorraden schuil. In 2000 joeg een Surinaamse patrouilleboot op die plaats een Canadese firma weg die van Guyana de toelating had gekregen proefboringen uit te voeren. Dat incident leidde bijna tot een oorlog tussen de twee landen. De Caricom probeerde te bemiddelen en de twee landen aan te zetten de olievoorraden samen te ontginnen, maar gaf daar na vijf vergaderrondes de brui aan. Oliemaatschappijen blijven erg geïnteresseerd in de rijke olievelden, maar wachten liever af tot de oorlogsdreiging is weggetrokken.