Groene groei is inclusieve groei

Narain gelooft dat India een eerste stap in de richting van een duurzamere mijnbouw heeft gezet aangezien de regeringsraad afgelopen zomer een nieuwe mijnwet heeft goedgekeurd.

De nieuwe Mines and Minerals Development and Regulation Act komt in de plaats van een oude wet uit 1957 en voorziet in een veel grotere deelname van de lokale bevolking in de winst die de ondergrond oplevert. Steenkoolmijnen moeten een kwart van hun gerealiseerde winst delen met gemeenschappen die geraakt worden door de mijnactiviteiten. IJzerertsmijnen moeten de gemeenschappen evenveel betalen als ze aan de nationale overheid overmaken in de vorm van royalty’s.

Volgens Down to Earth, het maandblad van CSE, kan die regeling zowat 16,6 miljoen euro opleveren voor de betrokken gemeenschappen. Dat is het zevenvoud van het jaarbudget van het ministerie voor Tribale Aangelegenheden. De vraag is natuurlijk of de dorpsfondsen, die opgericht moeten worden om de nieuwe inkomsten te kanaliseren, te verdelen en te investeren, de corruptie kunnen vermijden die de Indiase politiek zo vaak kenmerkt.

Hoe wijdverspreid dat probleem is, staat in een lijvig rapport over corruptie in de Indiase mijnsector. Het rapport, opgesteld door Santosh Hegde, een voormalige opperrechter, dwong de eerste minister van de deelstaat Karnataka begin augustus meteen tot aftreden.

Toen hij Indiaas premier was, schatte Rajiv Gandhi ooit dat van elke roepie die de regering bestemde voor de armen, er slecht 15 paisa (0,15 roepie) bij de betrokkenen terechtkwam. Ondanks dat voorbehoud is de nieuwe wet een belangrijke keuze om ‘de rijkdom van de natie te herberekenen in functie van haar meerwaarde voor gelijkheid en duurzaamheid’, zegt Sunita Narain. ‘Groene groei is immers fundamenteel inclusieve groei.’