Hip-hop biedt houvast in Palestijns vluchtelingenkamp

“Ik draag onrust met mij mee/Vanuit een verwoest kamp/Bereid ik me voor op een ramp/Woorden tollen in mijn hoofd/Nahr al-Bared is van vrijheid beroofd/De krant schrijft over pijn /Elk woord mag er zijn.”
Farhan Abu Siyam (21), is Nahr al-Bareds eerste en enige rapper. Hij koos de naam MC Tamarrod (wat MC Rebellie betekent) en groeide op in het Palestijnse vluchtelingenkampen Nahr al-Bared en Bourj al-Barajneh.
Abu Siyam weet dat hip-hop weinig aanhang heeft onder Palestijnen. “Veel mensen houden er niet van omdat ze tegen westerse muziek zijn en ook elementen daaruit, zoals de beat, verwerpen.”
Siyam rapt echter niet in een buitenlandse taal, maar in het Arabisch. “Ik rap in ons Palestijnse dialect, in de taal van de kampen waar ik geboren en opgegroeid ben.” Hij zegt geïnspireerd te zijn door de hip-hopformaties ‘Katibe 5’ en ‘I-Voice’ uit het Bourj al-Barajnehkamp in Beiroet en door rapgroepen in Palestina, zoals ‘Ramallah Underground’ en ‘DAM’, die gezien worden als de grondleggers van de Palestijnse hip-hop. Hun stijl is eerder serieus dan gericht op entertainment.

Hopeloosheid

Palestijnse rappers zijn meestal niet te scheiden van hun roots. Ze rappen over marginalisering of onderdrukking en gebruiken woorden als wapens in hun politieke en sociale worstelingen. De teksten gaan over discriminatie van de ongeveer 250.000 Palestijnen in Libanon, maar ze zijn ook kritisch over hun eigen leiders, niet-gouvernementele organisaties en politieke partijen die de Palestijnse zaak verraden.
Tweeëneenhalf jaar geleden werd Nahr al-Bared in Noord-Libanon volledig verwoest tijdens de oorlog tussen de Libanese Gewapende Strijdkrachten (LAF) en de niet-Palestijnse militante groep Fatah al-Islam.
Tweederde van de voormalige inwoners van het kamp woont nu aan de rand van het kamp in beschadigde huizen en tijdelijke hutjes. Abu Siyam zegt dat veel mensen zingen of praten over Nahr al-Bared. “Maar niemand spreekt zich uit over de oorlog, de hopeloosheid en onderdrukking.”

Gevangenis

Nahr al-Bared is nog steeds afgesloten en aangewezen als militair gebied door de LAF, die vijf checkpoints bemannen rondom het kamp. De toegang is beperkt en journalisten mogen niet vrij werken. “We zijn omsingeld en leven in een gevangenis. In andere kampen mogen mensen op een normale manier komen en gaan”, zegt Abu Siyam.
De aanwezigheid van de LAF in en om Nahr al-Bared is een van de belangrijkste onderwerpen in zijn raps. Het Libanese leger stelt dat checkpoints en identiteitscontroles noodzakelijk zijn voor de veiligheid van de bevolking. Zo zouden voorkomen worden dat terroristen infiltreren. Ook kan zo smokkel van wapens, explosieven en ander illegaal materiaal voorkomen worden.
Veel vluchtelingen in Nahr al-Bared voelen zich echter vernederd door de LAF. Abu Wissam Gharib, leider van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP) in Nahr al-Bared, zegt te begrijpen dat bij oorlog een leger ingezet wordt. “Maar de oorlog is voorbij. Waarom blijft het leger nog?”
“Wij zijn niet tegen het Libanese systeem, maar Libanon beroofd ons van onze rechten”, zegt Abu Siyam. Palestijnse jongeren hopen op een toekomst buiten Libanon. Toen een delegatie van buitenlandse donoren kort geleden Nahr al-Bared bezocht, vroegen de bewoners van de tijdelijk huizen niet om meer hulp, maar om visa om te kunnen emigreren.