Holebi's kop van jut in Afrika

Senegal kent de jongste jaren een golf van homofoob geweld. Zo publiceerde het blad Icône foto’s van een feest georganiseerd door homo’s. Er ontstond een ware heksenjacht, met homoseksuelen als doelwit.
Begin dit jaar pakte de politie negen mannen op, vermoedelijk homo’s, die deelnamen aan een sessie rond hiv- en aidspreventie. De rechtbank veroordeelde ze tot een celstraf van 8 jaar voor onzedig, tegennatuurlijk gedrag en bendevorming, maar in april kwamen ze in beroep vrij. Daarop riepen radioprogramma’s de bevolking op stenen te gooien naar homoseksuelen.
Islamitische leiders in Senegal, waar meer dan 90% van de bevolking moslim is, hebben een ‘Front islamique pour la défense des valeurs éthiques’ uit de grond gestampt waarmee ze de verspreiding van homoseksualiteit in Senegal willen bestrijden.

Grafschennis

De gevolgen blijven niet uit, weet de Association pour la Défense des Homosexuels au Caméroun (ADEFHO). Inwoners in Djourbel pleegden grafschennis omdat ze geen lijk van een homo in hun omgeving duldden.
De homofobie leidt tot meer clandestiniteit en meer riskante seksuele praktijken: ‘Sommige homo’s zien zich genoodzaakt om hun lichaam te verkopen. Alleen zo kunnen ze nog overleven.’

Stokslagen en lynchpartijen

In Kameroen is de situatie niet veel beter: wie beticht wordt van homoseksuele contacten, riskeert een geldboete van 30,5 tot 305 euro of een celstraf tussen 6 maanden en 5 jaar.
‘Holebi’s zijn overgeleverd aan delinquenten die geld afpersen en andere goederen vragen. Ze worden gechanteerd en geconfronteerd met aanvallen, stokslagen en lynchpartijen’, zegt Sébastien Mandeng, ondervoorzitter van ADEFHO.

Rwandees en homo

Rwanda kondigde eind augustus aan homoseksualiteit strafbaar te willen maken, in navolging van buurland Burundi. The New Times, een Engelstalige Rwandese overheidskrant, plaatste afgelopen zaterdag, 5 september, een twee kolommen lange ‘Letter to the editor’ van de hand van een Rwandese homoseksueel onder de titel ‘Being Rwandan and gay’.
De anonieme auteur pleit voor gelijke rechten voor homoseksuelen in Rwanda, en voor de invoering van het homohuwelijk. Hij wijst ook op de problemen waarmee veel homo’s geconfronteerd worden in Rwanda: discriminatie, vernedering, verstoten worden door de eigen familie en een grote kans op hiv-besmetting.
Hij legt vooral de nadruk op het gezondheidsrisico, omdat homo’s hun seksualiteit in het geheim moeten beleven vanwege de sociale en maatschappelijke druk en controle, en daardoor adequate seksuele voorlichting en informatie over HIV/AIDS preventie moeten ontberen.
De publicatie van de brief door een Rwandese overheidskrant is opmerkelijk in een continent waar heel wat landen - al dan niet om godsdienstige redenen - homoseksualiteit bij wet verbieden en homo’s gebrutaliseerd, vernederd en vervolgd worden.

Corrigerende verkrachting

In Zuid-Afrika rapporteren steeds meer lesbische vrouwen dat ze het slachtoffer zijn geworden van een ‘corrigerende verkrachting’. Het wordt gebruikt om de seksualiteit van mensen te controleren, vooral van vrouwen, maar soms ook van mannen.
Nosizwe Nomsa Bizana werd het slachtoffer van een groepsverkrachting door vijf mannen en overleed vervolgens aan cryptokokken-meningitis. Bizana’s vriendin, Luleka Makiwane, raakte met hiv besmet na een verkrachting en stierf aan aids. 
Vorig jaar werd Eudy Simelane, sterspeler in het Zuid-Afrikaanse vrouwenvoetbalteam, het slachtoffer van een groepsverkrachting en stierf aan de gevolgen van 25 messteken. ‘Er worden vrouwen vermoord in de Westkaap’, zegt Ndumie Funda van LulekiSizwe, een project dat lesbische vrouwen uit een township bij Kaapstad ondersteuning biedt.
‘Ik ben heel voorzichtig’, zegt Funda. ‘Ik ga niet naar de kroeg. Ik vermijd beruchte plaatsen zoals Nyanga (township in de buurt, nvdr). Ik kijk uit met wie ik praat.’
‘In townships en landelijke gebieden zien we meer homofobe haatmisdaden’, zegt Emily Craven, coördinator van een ngo. ‘Op de scholen daar stellen we grotere aantallen ‘corrigerende’ verkrachtingen vast en andere misbruiken tegen holebi’s. Vooral in landelijke gebieden, buiten het bereik van holebi-organisaties en ngo’s, is er weinig perspectief voor wie het overleeft.’