Internationale regulering voor huispersoneel

Ons land is goed vertegenwoordigd tijdens de conferentie. Het ACV is er aanwezig met een delegatie van een twintigtal personen, waaronder Bart Verstraeten van de ngo Wereldsolidariteit.  Niet enkel vakbondsafgevaardigden reizen mee, ook ervaringsdeskundigen. ‘Wereldsolidariteit en het ACV vinden het zeer belangrijk dat mensen die met het probleem van huishoudelijk personeel geconfronteerd worden aanwezig zijn.’

Ook al zijn de vakbonden de formele gesprekspartners, het lobbywerk dat de vertegenwoordigers van basisorganisaties verrichten, mag niet onderschat worden. Op uitnodiging van het ACV reizen Wanpynhun Kharsyntiew en Carmen Argandoña Vasquez mee naar Genève. Kharsyntiew is de vertegenwoordigster van de Indiase National domestic Workers Movement. Argandoña organiseert met de Young Christian Workers of Peru het huishoudpersoneel in dat land.

Symbooldossier

De Golfstaten zijn niet happig op een bindende conventie, maar Verstraeten hoopt dat de internationale gemeenschap een duidelijk signaal geeft in dit symbooldossier. ‘Indien veel landen deze conventie ratificeren, spoort dat misschien de landen in de Perzische Golf ertoe aan zelf stappen in de goede richting te ondernemen en wetten te introduceren.’ Wereldwijd zijn er 400 miljoen huishoudelijk werkers actief. 90 procent zijn vrouwen. Hiervan is één op de vijf jonger dan 15. India is het land met het meeste huishoudpersoneel. Hun aantal loopt op tot 90 miljoen.’

Je vindt in deze sector twee soorten migratiestromen: van het platteland naar de grootstad, ofwel naar het buitenland. Ieder jaar zwermen miljoenen vrouwen uit. Een groot gedeelte van hen komt uit de Filipijnen, Bangladesh, India of Sri Lanka. Populaire bestemmingen zijn Bahrein, Saudi-Arabië en Dubai. Die landen zetten massaal buitenlands personeel in voor huishoudelijke taken. In Bahrein loopt dat aantal op tot 90 procent van de huishoudhulp. Die mensen worden vaak door malafide bedrijven onder valse voorwendselen geronseld.

Een lange geschiedenis

In de jaren ’70 voerde de Internationale Arbeidsorganisatie voor het eerst een debat omtrent huishoudelijk werk. Toen raakten werknemers, werkgevers en overheid het niet eens over de arbeidsnormen. In 2008 nam de ILO de beslissing om toch normen op te leggen. Volgens Verstraeten is het dankzij de basisorganisaties dat het punt toch op de agenda staat. ‘Huishoudelijk personeel is een onzichtbare groep die makkelijk over het hoofd gezien wordt. Ze hebben geen stem om zich te laten horen. Het is makkelijk om te doen alsof deze mensen niet bestaan.’

Verstraeten kijkt optimistisch vooruit naar de conferentie. ‘Er ligt een goede wettekst klaar, maar er zijn nog punten van kritiek. Zo wordt het huispersoneel van diplomaten en mensen zonder papieren niet genoeg benadrukt in de huidige tekst. Maar het is altijd balanceren en onderhandelen. Je wil de conventie niet te extreem maken. Anders loop je de kans dat landen weigeren te ratificeren.’