Meeste Latijns-Amerikanen moeten werken tot ze sterven (Cepal)

Ik zal moeten werken tot ik sterf - ik heb geen keuze, zegt de 73-jarige Chileen Miguel González. Don Miguel, zoals zijn klanten hem respectvol noemen, hoopt dat hij nog lang gezond blijft en zijn baan in de kleine kruidenierswinkel in de Chileense hoofdstad Santiago kan behouden. González heeft altijd als winkelbediende gewerkt, zonder een arbeidscontract dat hem recht zou hebben gegeven op een wettelijk pensioen. Ik heb me ook nooit ingeschreven bij een AFP - dat is gewoon nooit in me opgekomen, geeft González toe. De afkorting verwijst naar de private pensioenfondsen die in Chili zijn ontstaan om de gaten in het openbare pensioenstelsel te stoppen. Maar ook dat systeem is verre van perfect.

Meer dan de helft van de zestigplussers in Latijns-Amerika en de Cariben heeft geen eigen inkomen, stelde de Cepal vast. Door de vergrijzing van de bevolking zal dat probleem steeds zwaarder gaan doorwegen. Vandaag leven er 41 miljoen senioren in Latijns-Amerika en de Cariben, op een totale bevolking van 550 miljoen mensen. Maar tegen 2050 zal een kwart van de bevolking in de regio oud zijn - 184 miljoen mensen. Het toenemend aantal oudere mensen is een gevolg van de stijgende levensverwachting, lagere geboortecijfers en de emigratie van jonge mensen die in Noord-Amerika of Europa meer kansen zien.

De Cepal gelooft dat de meeste bestuurders in de regio zich wel bewust zijn van het probleem, maar stelt dat te weinig landen genoeg ondernemen om de toekomst van al die bejaarden van morgen veilig te stellen. Dat hangt waarschijnlijk voor een deel samen met de negatieve connotatie die oud worden in Latijns-Amerika heeft. Dergelijke gevoelens leiden tot uitsluiting en maken dat het probleem van de vergrijzing onvoldoende aan bod komt in het wetenschappelijk onderzoek en in het beleid.

Voorlopig moeten de oude Latijns-Amerikanen hun problemen dus zelf oplossen. Steeds meer Latijns-Amerikaanse senioren proberen aan het werk te blijven omdat ze geen of een te mager pensioen hebben, of om hun kinderen te steunen die zelf minder verdienen als gevolg van de opeenvolgende crisissen die de meeste landen in de regio getroffen hebben. Maar nog veel meer bejaarden moeten opgevangen worden door hun kinderen. Volgens statistieken uit verschillende landen leeft 40 tot 65 procent van de senioren in Latijns-Amerika onder één dak met hun kinderen. De hoogste percentages worden opgetekend in Mexico-stad, Santiago de Chile en Havana. In Buenos Aires, Montevideo en Bridgetown, de hoofdstad van Barbados, is die vorm van intergenerationele solidariteit het minst ontwikkeld. (PD/AD)