Meisjes worden uitgehuwelijkt aan hun verkrachter

Het huwelijk werd voltrokken op 27 mei, nauwelijks veertien dagen nadat Harun Rozina ontvoerde en verkrachtte in Shibrampur, een dorp op 145 kilometer ten zuidwesten van de hoofdstad Dhaka. In de weken daartussen hadden Rozinas ouders nochtans een klacht ingediend bij de politie. Maar onder druk van de machtige oudsten van Shibrampur trokken ze de klacht in. De dorpsraad oordeelde Rozina moest uitgehuwelijkt worden aan de man die haar maagdelijkheid roofde. Op die manier kon de eer gered worden van beide families en van de gemeenschap.

Rozinas horroverhaal is geen alleenstaand geval. Zo’n twee dozijn gelijkaardige gevallen haalden de voorbije twee jaar de media in Bangladesh. In de meeste gevallen is de dader/bruidegom een afgewezen man die afkomstig is uit een hogere sociale klasse dan de bruid. Na een mislukt huwelijksaanzoek vergrijpt hij zich aan de vrouw van zijn dromen en werpt daarna zijn invloed en rijkdom in de strijd om de vrouw alsnog te ‘veroveren’.

In Shibrampur, in het district Faridpur, ging het net zo met Harun en Rozina. Toen de ouders van het meisje diens huwelijksaanzoek afwezen, ontstak Harun in razernij. Enkele dagen later randde hij het zestienjarige meisje aan.

Dergelijke praktijken zijn zeker strafbaar, bevestigt advocate Abdullah Abu van de balie van Dhaka Bar. Het vonnis van de dorpsoudsten om een vrouw te laten huwen met haar verkrachter, is illegaal. Op verkrachting staat volgens de Bengalese wetgeving de maximumstraf van levenslang.

Maar de wet blijft in veel gevallen dode letter, zegt Ayesha Khanam, de voorzitster van de Bengalese Vrouwenraad. De voorbije zes maanden sloegen evenveel vrouwen de hand aan zichzelf nadat ze waren uitgehuwelijkt aan hun verkrachter, zegt Khanam. Begrijpelijk, zo’n vrouw beleeft elke seksuele daad in die omstandigheden als een verkrachting. Wanneer ze gedwongen wordt het bed te delen met haar beul draagt ze de rest van haar leven in stilte een gevoel van machteloosheid en frustratie.

Samen met andere ngo’s ijvert de Bengalese Vrouwenraad voor de erkenning en vooral de afdwingbaarheid van de rechten van de Bengalese vrouwen. Alleen met juridische middelen is verkrachting voor of binnen het huwelijk echter niet te bestrijden. Organisaties als Nari Unnyanan Shakti (De Kracht van Vrouwelijke Ontwikkeling) pleiten voor inspanningen op het lokale niveau. Activiste Farida Yasmin vindt het vooral belangrijk dat slachtoffers van verkrachting financieel op eigen benen kunnen staan. Toekomstige aanbidders vergeten het verleden als ze zien dat een vrouw een goede financiële partij is. Financiële steun aan slachtoffers van verkrachtingen is een belangrijke eerste stap naar hun rehabilitatie en moet een gedeelde taak worden van de overheid en van de lokale gemeenschap.

De conservatieve moslimgemeenschap van Bangladesh legt de schuld voor het incident vaak bij de ouders of de familie van de slachtoffers. Slachtoffers krijgen het stigma ‘onhuwbaar’. Het is belangrijk dat de gemeenschap dergelijke vrouwen opvangt, zegt Afroza Parveen van Nari Unnyanan Shakti.

De ngo’s proberen slachtoffers van verkrachtingen een emotioneel en financieel vangnet te geven. Ze kunnen er terecht voor juridische bijstand en financiële hulp. Dat is meer dan nodig: uit een onderzoek uitgevoerd door het Instituut voor Geestesgezondheid blijkt dat 90 procent van de aangeklaagde verkrachters worden vrijgesproken via juridische achterpoortjes of bij gebrek aan bewijzen. Het onderzoek werd vier jaar geleden uitgebracht door Nazmul Ahsan, een professor van het Dhaka Medical College, maar de conclusies blijven actueel.

De straffeloosheid werkt verkrachtingen de hand. In 1985 werden in Bangladesh amper 300 gevallen aangegeven, in 2001 waren dat er 3.189. Dat is niet zozeer het gevolg van een betere rapportering, stellen ngo’s en burgerrechtenorganisaties vast, maar van de erosie van sociale en morele normen, de traagheid van Justitie en de financiële armslag van de daders.

Een lagere rechtbank veroordeelde drie politiemannen onlangs tot de doodstraf voor de verkrachting en de moord op een dorpsmeisje in het noordelijke district Dinajpur in 1995. De agenten tekenden beroep aan bij het hooggerechtshof van Dhaka. Minder zichtbaar zijn de 30.000 andere verkrachtingszaken die behandeld worden door lagere rechtbanken in Bangladesh.