Neocons richten pijlen op Kofi Annan

De columns van de twee vooraanstaande neoconservatieven, William Safire en Glenn Harlan Reynolds, waren reacties op de beschuldigingen rond Kojo Annan, de zoon van Kofi Annan. Die is de voorbije dagen opnieuw in opspraak gebracht in verband met het Olie-voor-Voedselprogramma van de Verenigde Naties voor Irak.

Safire noemde de recente onthullingen het einde van het begin van het schandaal. Zowel hij als Reynolds schreven de laatste maanden uitvoerig over de vermeende betrokkenheid van de Verenigde Naties bij het smeergeldschandaal rond het dure programma om Irak aan voldoende voedsel en geneesmiddelen te helpen. Er komt geen einde aan tot Kofi Annan ontslag neemt, zelfs indien hij persoonlijk onschuldig is, schreef Safire.

De VN zijn hun laatste greintje morele legimiteit aan het verliezen, schrijft Reynolds in de Wall Street Journal. Volgens hem gaan er steeds meer stemmen op om de VN te vervangen door een vereniging van democratieën, die berust op legitieme regeringen, niet op misdadigers en kleptocraten. Reynolds wil Annan vervangen door de voormalige Tsjechische president Vaclav Havel. Die is nu covoorzitter van de internationale vleugel van het nieuwe Committee on the Present Danger (CPD), een neoconservatieve groep die gelooft dat Bush’ war on terror het equivalent is van de vierde wereldoorlog.

De campagne uit neoconservatieve en extreemrechtse hoek om de Verenigde Naties in diskrediet te brengen is al langer bezig. Necocons schoten al met scherp in de jaren zestig en zeventig, toen de Sovjetunie en een aantal ontwikkelingslanden Israël in de Algemene Vergadering en de Veiligheidsraad herhaaldelijk onder vuur namen.

De huidige campagne startte toen de Verenigde Staten en Groot-Brittannië in maart 2003 zonder goedkeuring van de VN-Veiligheidsraad Irak binnenvielen. Richard Perle, een prominente neoconservatief en voormalig voorzitter van de Defence Policy Board van het Pentagon, verheugde zich op de dag van de inval over de dood van de fantasie van de VN als grondlegger van een nieuwe wereldorde. De maanden daarop bleven neocons waarschuwen tegen de optie de VN enige verantwoordelijkheid te geven in Irak.

Tijdens Bush’ herverkiezingscampagne in september noemde Annan de invasie in Irak illegaal. Sindsdien is de aanval meer op zijn persoon gericht en bitser dan voorheen. Aanvallen in bladen als de ‘Weekly Standard’ en de ‘National Review’ volgden elkaar in hoog tempo op. Commentaarscrijvers hekelden de vermeende corruptie in het Olie-voor-Voedselprogramma en de weigering om documenten over te maken aan Amerikaanse inspecteurs, maar ook het falen van de VN om een einde te maken aan wat de VS de genocide in het Sudanse Darfur noemen, het Libische voorzitterschap van de VN-Commissie voor de Mensenrechten, de resoluties van de Veiligheidsraad tegen het Israëlische optreden in de Palestijnse gebieden en Annans waarschuwing tegen een grootscheeps militair offensief in het Iraakse Fallujah.

De voorgestelde oplossingen zijn gevarieerd. Sommigen willen dat de VS uit de VN treedt, anderen willen een nieuw orgaan oprichten, nog anderen stellen voor de bijdrage van de VS aan het budget van de VN te verlagen of totaal in te trekken, zoals Washington al deed vanaf de late jaren tachtig tot een groot deel van de jaren negentig. Momenteel halen de VN 22 procent van hun budget uit bijdragen van de Verenigde Staten.

President Bush heeft een mandaat om de Amerikaanse relaties met de VN te herzien, schreef Anne Bayefsky, een senior fellow van het Hudson Instituut, een neoconservatieve denktank, vlak na de verkiezingen. (ADR/PD)