Net sluit zich rond tonijn in Stille Oceaan

De geelvintonijn en grootoogtonijn uit de Stille Oceaan golden tot voor kort als minder bedreigde alternatieven voor de zwaar overbeviste blauwvintonijn uit de Atlantische Oceaan. Niets is minder waar, zeggen de 150 experts van het Wetenschappelijk Comité voor Visserij in de Westelijke en Centrale Stille Oceaan op hun jaarlijkse vergadering in Hawaï. Wanneer tegen dit tempo verder wordt gevist, dreigt het tonijnbestand in vijf jaar met een kwart te verminderen.
De wetenschappers stelden vorig jaar al vangstreducties voor van tien procent voor geelvin- en 25 procent voor grootoogtonijn. De bevoegde Commissie voor Visserij in de Westelijke en Centrale Stille Oceaan legde dat advies toen naast zich neer. In 2006 brachten tonijnvissers 2,2 miljoen ton vis aan land, ter waarde van 2,1 miljard euro.
De milieuorganisatie Greenpeace wil nog verder gaan en stelt een vangstbeperking van 50 procent voor. De cijfers van de wetenschappers zijn volgens Greenpeace niet betrouwbaar omdat ze geen rekening houden met de tonijn die illegaal wordt gevangen. Tonijnpiraten zouden elk jaar 300.000 ton naar boven halen, met een waarde van 95 tot 286 miljoen euro.
“De meeste boten hebben geen waarnemers aan boord, met satellieten kan je niet nagaan hoeveel tonijn in het ruim zit en veel eilandstaten hebben maar één patrouilleboot om een enorm stuk oceaan te controleren”, zegt Nilesh Goundar van Greenpeace, “Met zoveel onbekende variabelen moeten we de wijsheid hebben om het voorzorgsprincipe te gebruiken.”
Tonijnvangst vertegenwoordigt de helft van de export van de kleine eilandstaten in de Stille Oceaan en brengt 11 procent van het Bruto Binnenlands Product in het laatje. Enkele landen verdienen extra aan havenfaciliteiten en conservenfabrieken. De tonijnsector biedt op de eilandstaten twintig- tot dertigduizend mensen werk.
Het meeste geld is afkomstig van de verkoop van licenties aan visserijlanden met een moderne vissersvloot, die met negentig procent van de tonijnvangst aan de haal gaan. In de regio zijn dat China, Taiwan en Japan. Ter vergelijking: de vloot van traditionele kano’s van het eiland Niue haalde in 2003 100 ton tonijn naar boven, een moderne vissersboot doet daar maar twee dagen over.
De kleine eilandstaten kregen ontvingen in datzelfde jaar 50 miljoen euro) aan vangstrechten. Een peulschil in vergelijking met de miljarden die de tonijnsector omzet, vindt Greenpeace.
Ook de minister van de Salomonseilanden, Gordon Darcy Lilo, vindt dat zijn land een slechte zaak doet. “Vorig jaar ontvingen we 4,7 miljoen euro, dat is peanuts. We willen snel investeren in tonijnverwerkende fabrieken aan de wal die exclusieve producten maken.”
Greenpeace roept de landen uit de Stille Zuidzee in de Tonijncommissie op deze keer voet bij stuk te houden en minstens aan te dringen op de vangstbeperkingen die de wetenschappers voorstellen.