Officieuze werkloosheidscijfers voorspellen weinig goeds

De onheilsprofeten zijn een team van 50 universitaire vorsers en overheidsexperts. Ze schijven in een boek dat het werkloosheidscijfer niet 3,6 procent bedraagt, zoals Peking vorige week nog beweerde, maar in werkelijkheid haast dubbel zo veel, 7 procent. Naar schatting 120 miljoen mensen leven onder de armoededrempel, 150 miljoen mensen vinden alleen werk als seizoenarbeider. Het team verwacht bovendien dat het de komende jaren, als de effecten van de Chinese intreding in de Wereldhandelsorganisatie (WTO) zich doen voelen, nog zal verergeren.

Wij denken dat de regeringsambtenaren eveneens werken aan accuratere cijfers, maar die niet naar buiten brengen, denkt Mo Rong, co-auteur van het rapport en directeur van het Instituut voor Arbeidswetenschap van het ministerie van Arbeid en Sociale Zekerheid. Werkloosheid is in het communistische land altijd enigszins taboe geweest, en het beeld van boze Chinese stadsarbeiders die samenspannen met ongelukkige boeren is voor de autoriteiten een nachtmerrie.

De afgelopen maanden lieten de Chinese arbeiders hun ongenoegen openlijk blijken. In het noordoosten gaan al vijf weken lang tienduizenden arbeiders, opzij gezet zijn door hun geherstructureerde staatsbedrijven, de straat op om te protesteren tegen hun schamele vergoeding. In maart waren er onlusten in Liaoyang in de Liaoningprovincie en in de oliestad Daqing, in de Heilongjiangprovince. Het zijn de langst aanhoudende protesten in de hele communistische Chinese geschiedenis.

En dat terwijl de Communistische Partij op haar 16e congres in de herfst een smetteloze machtsoverdracht wil. De zogenaamde vierde generatie leiders bevat technocraten als huidig vice-president Hu Jintao en vice-premier Wen Jiabao. Zij moeten China verder economisch ontsluiten, maar staan voor uiterst moeilijke hervormingen. De stedelijke economie in de kuststeden is erg sterk en groeit nog steeds, terwijl de activiteit in het hinterland, met zijn ontzaglijke populatie van 900 miljoen inwoners, stagneert. De staatsbedrijven volgen er al een tijdje de oproep van de overheid om meer efficiëntie en ontslaan overtollig personeel. Peking heeft echter nagelaten een sociaal opvangnet voor werklozen en gepensioneerden op te zetten. Sociale drama’s op grote schaal dreigen.

Bovendien is het einde nog niet in zicht. Maar liefst 70 procent van de werklozen is jonger dan 35 jaar. De jonge leeftijd van de werkloze populatie is het bewijs dat het land een groot overschot aan arbeidskrachten heeft, verklaart Mo Rong. De tewerkstellingsrecords van 100 procent van de jaren ‘60 zijn duidelijk een ver verleden.



Cai Fang, directeur van het Instituut voor Bevolking en Arbeidseconomie van de Chinese Academie voor Sociale Wetenschappen, vindt dat de regering niet de volledige waarheid vertelt. Door de cijfers niet publiek te maken, creëren de autoriteiten ruimte voor speculatie. Zo denkt men zeker dat het buiten elke proportie is. Zo komen de miljoenen Chinezen die het platteland zijn ontvlucht en vruchteloos in de stad hun geluk op de arbeidsmarkt beproeven niet voor in de stedelijke werkloosheidscijfers.