Olivier Roy over bekeringen en hedendaagse breuklijnen

[annex bij het interview met Olivier Roy]
Er is hoogstens aandacht voor bekeringen als een bekeerde Afghaan naar Italië vlucht of als er weer eens iemand wijst op het verbod binnen de islam op apostasie. Tegelijk zien we niet dat tientallen miljoenen mensen van religie veranderen. Brazilië ging op twintig jaar tijd van een bevolking die 95 procent katholiek was naar 67 procent katholieken. Idem voor Chili, waar een derde van de bevolking vandaag protestants is. Binnen de protestantse familie verschuift het gewicht van de hervormde kerken naar de evangelistische kerken.
Tien jaar geleden waren er in Spanje 40.000 protestanten, vandaag zijn dat er 400.000, die groei is op de eerste plaats te wijten aan de immigratie van Latijns-Amerikanen die toegekomen zijn als katholieken, maar zich daarna bekeerd hebben tot pinksterkerken. Spanje prefereerde die Latijns-Amerikaanse migratie omdat ze nauwer zou aansluiten bij de traditionele Spaanse cultuur dan de -islamitische- migratie vanuit Marokko.
Ook in Marokko en Algerije zijn er vandaag evangelistische kerken. Terwijl de traditonele christelijke gemeenschappen in het Midden-Oosten verdwijnen, ontstaat er in Turkije een Turkssprekende protestantse kerk. En in Frankrijk zijn er evangelistische kerken van Noord-Afrikaanse bekeerlingen. Het is trouwens opvallend dat de evangelistische missionarissen in dezelfde milieus recruteren als de salafistische predikanten.
De snelst groeiende kerk in Oekraïne is een evangelistisch-protestantse kerk die gesticht werd door een Nigeriaanse pastor. Er zijn wellicht reeds twee miljoen Oekrainers die zich bij deze kerk aansloten, en er worden bijhuizen geopend in onder andere Londen. In Groot-Brittannië scheurt de Anglicaanse kerk en sluiten de conservaties secties, die zich niet kunnen vinden in het wijden van vrouwen en homo’s tot klerikale functies, zich aan bij Nigeriaanse en Keniaanse Anglicanen.
De meest succesvolle godsdienst is vandaag de pinkster-christendom, gevolgd door de Mormoonse kerk die van 3 miljoen gelovigen gegroeid is tot 17 miljoen gelovigen op pakweg twintig jaar. Het land met de meeste protestantse missionarissen in verhouding tot de bevolking, is Zuid-Korea.
Het militante protestantisme is de vorm van christendom die goed gedijt in de buitenwijken van de hedendaagse wereld. Dat pentecostalisme is uitgesproken a-politiek, maar tegelijk zet het aanvaarde politieke verhoudingen op zijn kop, bijvoorbeeld in het verondersteld katholieke Latijns-Amerika.
In Algerije werd onlangs -voor het eerst- een wet goedgekeurd tegen religieuze bekeringen. Die was er, ondanks decennialange aanwezigheid van Witte Paters, nooit geweest. Die Witte Paters waren erg geïnteresseerd in de lokale cultuur en bekeerden elk één moslim in hun hele carrière.
Vandaag arriveren de protestantse missionarissen die zo goed als geen Arabisch en slecht Frans spreken, die zich niets gelegen laten aan de plaatselijke cultuur, maar zij slagen erin om veel meer mensen te bekeren. Niet alleen Algerije heeft een recete anti-bekeringswet, ook Rusland en de Indiase deelstaat Gujarat.