“Ontwikkelingshulp moet minder bureaucratisch en beter gecoördineerd”

De Wereldbank heeft projecten in meer dan 100 landen en pompte in 2002 19,5
miljard dollar in ontwikkelingsprojecten. Toch is de instelling niet te
beroerd om toe te geven dat ontwikkelingshulp vaak niet helpt. Volgens haar
hebben daaraan soms in de eerste plaats de donorlanden schuld. De
Wereldbank geeft zelf enkele voorbeelden. In Vietnam hadden donoren 18
maanden en het werk van 150 ambtenaren nodig om vijf voertuigen voor een
bosbouwprogramma aan te kopen. In Burkina Fasso lopen ongeveer 1500
projecten met geld uit het buitenland; het ministerie van Financiën is er
hopeloos overvraagd omdat elke donor afzonderlijke rapporten wil over wat
er precies met zijn geld wordt gedaan. In Bolivia konden drie groepen van
donoren die hadden aangeboden een gebouw neer te zetten voor het ministerie
van Volksgezondheid het zo moeilijk met elkaar vinden, dat even werd
overwogen de drie groepen dan maar elk verantwoordelijk te maken voor één
verdieping.

In alle ontwikkelingslanden samen lopen momenteel ongeveer 63.000
ontwikkelingsprojecten. Door die versnippering moeten donoren en
ontvangende landen schrikbarend veel geld uitgeven aan adviseurs die hun
weg kennen in de administratieve doolhoven die de subsidiegevers hebben
gecreëerd. In Afrika strijken ontwikkelingsconsultants volgens de
Wereldbank jaarlijks vier miljard dollar op.

De Wereldbank pleit ervoor dat donoren en hulporganisaties hun krachten
bundelen en procedures uitdenken die minder zwaar wegen voor de meestal
zwak uitgebouwde overheid in de ontvangerlanden. De instelling zal haar
voorstellen ter sprake brengen op een conferentie met vertegenwoordigers
van 26 ontwikkelingslanden en de internationale donorgemeenschap die op 24
en 25 februari in Rome plaatsvindt. Die bijeenkomst buigt zich over
mogelijkheden om de internationale hulpverlening te stroomlijnen en beter
te beheren.

Veel donoren staan weigerachtig tegenover voorstellen om hun hulpgeld
internationaal samen te leggen. Ze verwachten vaak een politieke of
economische return, en die is niet zo makkelijk te realiseren in een
samenwerkingsverband.