Ooit, toen wij samenleefden in Abchazië

 Ondertussen nuttigen Natia en haar vier kinderen een eenvoudige maaltijd in een staatsflat bij het vliegveld van Tbilisi – door Rusland gesteunde separatisten verdreven hen uit hun huis in Opper-Abchazië. De gesprekken in Genève zouden over de situatie van Natia moeten gaan, over echte mensen en hun recht om in veiligheid en waardigheid naar huis terug te keren.
Maar daarvoor moeten de mensen begrijpen dat dit conflict niet begon met de Russische invasie van Georgië op 7 augustus.
Toen de Sovjet-Unie uiteenviel, maakte Moskou gebruik van etnische spanningen in de zuidelijke Kaukasus om de Georgische onafhankelijkheid te verijdelen en – toen dat niet lukte – om de herstelde soevereiniteit van Georgië te belemmeren.
Gesteund door een referendum riep Georgië in april 1991 de onafhankelijkheid uit. Gesteund door Moskou verklaarden Abchazische separatisten zich drie maanden later onafhankelijk. In de zomer van 1992 brak een burgeroorlog uit en na hevige gevechten, onderbroken door geschonden bestanden, viel in september 1993 de Abchazische hoofdstad Sukhumi.
De Abchazische separatisten en hun Russische meesters vernietigden een multi-etnische samenleving van 550.000 mensen, die voor 18% uit etnische Abchaziërs bestond. De Georgiërs, Grieken, Esten, joden enzovoort, die samen 80% van de bevolking vormden, werden gedood of op de vlucht gedreven door systematische moord, verkrachting, afranseling en plundering.
Honderdduizenden van hen leven nog steeds als binnenlandse ontheemden in de rest van Georgië of als vluchtelingen in andere landen. Natia, die haar man verloor tijdens de gevechten, was ontheemd totdat zij in 2006 terugkeerde naar Opper-Abchazië.
Zij kreeg weer hoop toen de Georgische regering de controle over de Kodorikloof aan plaatselijke schurken ontworstelde en de zetel van de regering van Abchazië in de smalle bergvallei vestigde. Wij zorgden ervoor dat de mensen weer veilig en normaal konden leven, herstelden wegen en bouwden scholen en een ziekenhuis.
Ons doel was om de mensen in het gebied dat later Opper-Abchazië zou gaan heten, een fatsoenlijk leven te geven en zo een voorbeeld voor de rest van Abchazië te stellen. Helaas werd in Moskou en Sukhumi een oorlog tegen Georgië voorbereid.
 
Abchazië – mijn vaderland – was het gebied waar deze oorlog werd georganiseerd. Heimelijk en illegaal begon Rusland een voormalige Sovjetluchtmachtbasis in Gudauta te gebruiken. Een gevechtsvliegtuig dat blijkbaar daar was opgestegen, schoot op 20 april een onbewapend Georgisch verkenningstoestel neer, vermoedelijk om de reactie van Georgië en het Westen te peilen.
Russische paratroepen die zich voordeden als vredestichters, stelden zich op met luchtafweergeschut, artillerie en moderne gepantserde troepentransportwagens. Spoorwegtroepen herstelden de spoorlijn van Sukhumi naar een voormalige Sovjetmarinebasis in Ochamchira, zodat deze was voorbereid op de ontscheping van 4000 Russische marine-infanteristen tijdens de oorlog.
Toen Russische tanks op 7 augustus het noorden van Midden-Georgië aanvielen, was in Abchazië een tweede Russische front gereed om Georgië vanuit het westen aan te vallen.
Ondertussen stroomden door Rusland gesteunde separatisten Opper-Abchazië binnen om de terreur van begin jaren negentig te herhalen. Natia, haar kinderen … iedereen vluchtte. Op televisie zag ik hoe mijn kantoor werd geplunderd en enkele persoonlijke bezittingen uit het raam werden gesmeten. Daarmee kwam een einde aan onze dromen en alles wat we in twee jaar hadden bereikt. Ramen van scholen werden aan diggelen geslagen, net als de levens van de kinderen die ooit op hun lesstof zwoegden in die schoollokalen.
Opper-Abchazië is een spookvallei. De gesprekken in Genève moeten het leven herstellen.
Cynische Russische diplomaten zullen de aandacht afleiden door behandeling van de separatistische regimes in Abchazië en Zuid-Ossetië als onafhankelijke landen te eisen, hun blitzkrieg tegen het nietige Georgië te rationaliseren en op nieuwe, door Rusland gedomineerde veiligheidsregelingen aan te dringen.
Willen de door de Europese Unie geregelde gesprekken slagen, dan moeten de Europese diplomaten Russische afleidingsacties vanaf het begin krachtig ontmoedigen. Zij moeten zich richten op het enige legitieme vraagstuk: het recht van Natia en honderdduizenden anderen om in veiligheid en waardigheid naar huis terug te keren.
Met het oog daarop moet de EU erop staan dat Rusland, zoals afgesproken, zijn troepen terugtrekt tot de linies die ze voor de oorlog innamen, en ze niet in Abchazië en Zuid-Ossetië parkeert. De EU-waarnemers moeten toegang hebben tot Abchazië en Zuid-Ossetië om het vertrouwen te geven dat Rusland zijn woord heeft gehouden.
Dan kunnen we de eerste stappen zetten om weer een menswaardige toekomst te krijgen door middel van onderhandeling, democratie en respect voor ieder individu. De oorlog heeft deze taak lastiger en tijdrovender gemaakt. Het zij zo. Ooit, toen we samenleefden, was Abchazië de meest welvarende regio van Georgië. Samen kunnen we ons vaderland weer opbouwen.
 
Eind juli gaf ik een interview, dat – misschien door Gods wil – op 7 augustus werd gepubliceerd. Ik zei: “Als ik aan de toekomst van Abchazië denk, zie ik mijn kinderen daar opgroeien. Ik zie de mensen die naar huis willen terugkeren om daar met hun kinderen een toekomst op te bouwen.”
De onderhandelaars in Genève moeten goed begrijpen dat Natia zich afvraagt of zij zullen toestaan dat deze droom uitkomt of vergaat onder Russische rupsbanden.
Malkhaz Akishbaia, Voorzitter van de regering van Abchazië